Τι κομμάτι μπορεί να γράψει ένας δημοσιογράφος, έστω συνταξιούχος ,που έζησε από μακριά την παρουσία του γιού του στο πρώτο του ρεπορτάζ, στα ερείπια  της «Ρικομέξ» στους σεισμούς του 1999 και που θρήνησε το χαμό τόσων εκατοντάδων/χιλιάδων ανθρώπων στα τρομερά  ναυάγια πολοίων που χρειάστηκε να χειριστεί δημοσιογραφικά στην καριέρα του; 

Τι πρυτανεύει; Και τι υπερισχύει;  Ο σεβασμός στους θεσμούς; Η λογική; Η δεοντολογία; Ο πόνος; Η φρίκη; Η τραγωδία; Οι ευθύνες; Οι φταίχτες; 

Ο νόμος; Οι διατάξεις; Τα συμφέροντα; Οι σκοπιμότητες;  Ο ρόλος της Δικαιοσύνης; Οι πολιτικές συνέπειες μιας τραγωδίας;  Τα ανθρώπινα λάθη; Ή η αξία της ανθρώπινης ζωής;

Μέσα μου θέλω να γράψω σήμερα ένα καλό και δίκαιο άρθρο που θα με εκφράζει . Που θα δίνει την εικόνα της  γερασμένης ψυχής μου , εμένα του συνταξιούχου που ποιος τον ακούει πια και ποιος του δίνει σημασία;

 Ένα άρθρο που όποιοι το διαβάσουν, θα συγκινηθούν αλλά θα προβληματιστούν και θα μπουν σε σκέψεις για την κοινωνία μας, την πολιτεία μας, τη χώρα μας, τον πολιτισμό μας,  τη Δημοκρατία μας, ακόμα και το επίπεδο της Δικαιοσύνης μας που κινείται μέσα σε κανόνες που ΤΟΥΣ ΞΕΡΑΜΕ αλλά δεν σκεφτόμαστε ποτέ ότι  ίσως έρθει κάποια στιγμή η ώρα να εφαρμοστούν. Γιατί οι κανόνες φτιάχνονται για να εφαρμοστούν. Κι αν είναι ελλιποβαρείς κανόνες, τότε να μην τους φτιάξουμε.

Έγραψα συνεπώς  ένα άρθρο όσο πιο «καλό» μπορούσα, γιατί ήθελα  απαρεγκλίτως τώρα, στο δειλινό της δημοσιογραφικής μου πορείας αλλά και της ζωής μου να μην ΛΕΙΠΩ από κρίσιμες στιγμές αποφάσεων ,όπως λ.χ. για τα Τέμπη. Ή ο,τιδήποτε άλλο τόσο σοβαρό μπορεί να μας συμβεί, μιάς και μας συμβαίνουν τέτοια σοβαρά αρκετά συχνά. Αλλά δεν έχουμε προβλέψει να κατέχουμε τη σοφία, τα όπλα, τους κανόνες, τους Άρχοντες που θα τους εφαρμόσουν. Και έτσι, δεν έχουμε προβλέψει να παράσχουμε στη Δημοκρατία μας και στη Δικαιοσύνη μας την πανοπλία που χρειάζονται. Φυσικά δεν είμαι εγώ αυτός που θα πάρει τις αποφάσεις. Αλλά την προσπάθεια θα την έχω κάνει.Ακόμα κι αν με έχουν διαβάσει τριάντα άνθρωποι.

Φυσικά σέβομαι τις επιλογές των κομμάτων, διατηρώ ωστόσο το δικαίωμα να προβληματίζομαι για  τις διαδικασίες επιλογής των υποψηφίων αφού σε άλλα κόμματα εκλήθησαν να αποφασίσουν τα κομματικά στελέχη, σε άλλα κόμματα ουδείς εκλήθη αλλά αποφάσισαν  από μόνοι τους οι «ισχυροί» και σε άλλα κόμματα δεν μάθαμε ποιος αποφασίζει. 

Δυστυχώς, αρκετοί  δέχτηκαν να στελεχώσουν τα ευρωψηφοδέλτια χωρίς να γνωρίζουν καν τι καλούνται να κάνουν, κατά πόσο θέλουν να την κάνουν αυτή τη δύσκολη και απαιτητική δουλειά αλλά υπολόγισαν μόνο  την προβολή τους, το κύρος που απορρέει από την θέση του ευρωβουλευτού, οι υψηλές αποδοχές και τη γοητεία που απορρέει από τα ονόματα «Βρυξέλλες» και «Στρασβούργο». Άλλοι δέχτηκαν την υποψηφιότητα χωρίς να λάβουν υπ΄ όψη τους ότι από τους τόσους πολλούς  υποψηφίους, ελάχιστοι θα εκλεγούν και ότι από μια «άγονη» εκλογική διαδικασία, μένει μόνο η πίκρα.

Δεν θα μπω βέβαια σε κρίσεις προσώπων και επιλογών ή σε συγκεκριμένη ονοματολογία γιατί αν κάποιοι ήθελαν τη γνώμη μου, προφανώς θα την είχαν ζητήσει. Μένω μόνο στην «σαλατοποιημένη» διαδικασία κάποιων εγκεφάλων οι οποίοι ,μη γνωρίζοντας από μαγειρική, δέχτηκαν ( ή και επεδίωξαν) μια θέση σ αυτό το πραγματικά πρωτότυπο «παιχνίδι» . Ένα πολιτικοποιημένο παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη του απλού ψηφοφόρου με διαδικασίες και όρους τηλεοπτικού reality ιδιότυπης μαγειρικής όπου μόνο μάγειρες δεν μαγειρεύουν αλλά οι υποψήφιοι αναμένουν οδηγίες και «σκονάκια» από παρατηρητές που θα βοηθούν στις συνταγές.

Έχουμε όλοι μας γελάσει, θυμώσει, αναρωτηθεί, εκνευριστεί  με Έλληνες και Ελληνίδες εκλεγμένους ευρωβουλευτές τα τελευταία χρόνια, μένοντας σχεδόν πάντα με το ανόητο ερώτημα «καλά, τι δουλειά είχε αυτός ( αυτή) να πάει υποψήφιος για την Ευρωβουλή;»

Προφανώς δεν φταίει το ταλαίπωρο Master Chef. Φταίνε κυρίως αυτοί που επιλέγουν αν στην ομελέτα θα βάλουν αυγά ή λεμόνια.

Σας θυμίζω τι είπε για το θέμα τού   –που λέει ο λόγος-  Ευρωβουλευτή  της Νέας Δημοκρατίας Θοδωρή Ζαγοράκη, μιας δοξασμένης μορφής του ελληνικού αθλητισμού που κανείς δεν ξέρει για ποιο λόγο, πως και γιατί βρέθηκε το 2014 στο Ευρωψηφοδέλτιο της  Νέας Δημοκρατίας και πλέον πήρε μεταγραφή στο ΠΑΣΟΚ  : «Αφήστε να πάρει και έναν δεξιό το ΠΑΣΟΚ. Έχουμε μαζέψει το μισό ΠΑΣΟΚ. Ευτυχώς που τον ξεφορτωθήκαμε» . 

Βλέπετε   και κάποια «αιχμή» για το δικό του κόμμα; Τον «ξεφορτώθηκαν» τον Ζαγοράκη αλλά πόσους άλλους «φορτώθηκαν»  μέσα στη λογική του «νέου αίματος»; Μια λογική που ανήκε – και ανήκει- στον Κυριάκο Μητσοτάκη ο οποίος τον Ζαγοράκη  τον απομάκρυνε μόνο αφού το ΠΑΣΟΚ τον ανακοίνωσε ως δικό του υποψήφιο . Ποιον; Αυτόν τον ευρωβουλευτή και πρόεδρο της Επιτροπής Ποδοσφαίρου  ο οποίος το 2019/20 ( δεν θυμάμαι καλά) είχε απειλήσει με παραίτηση αν και εφόσον δεν δικαιωνόταν για κάποιο –σοβαρό πάντως- ποδοσφαιρικό ζήτημα ο …. ΠΑΟΚ. 

Τότε, τον είχε διαγράψει  από την ευρω-ομάδα της ΝΔ ο Κυριάκος Μητσοτάκης αλλά τελικά…. τα βρήκανε και ο κ. Ζαγοράκης δεν παραιτήθηκε αλλά περίμενε να την …κοπανήσει φέτος.. Αλλά για να μην πολυλογώ: Μόνο ο Κακλαμάνης τον είχε καταλάβει τον κ. Ζαγοράκη –τον οποίο  άκρως υπολήπτομαι και  σέβομαι  ως ποδοσφαιριστή αλλά παρακάτω δεν λέω κουβέντα. Δεν με ενδιαφέρει άλλωστε. Ενδιαφέρει τον Μητσοτάκη ό9μως. Κι αυτό με ενδιαφέρει. Και τον Κακλαμάνη επίσης. 

Αναρωτιέμαι: Με πόσους «Ζαγοράκηδες» έχει φορτώσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης τη Νέα Δημοκρατία μέσα στον  δημιουργικό του οίστρο να φτιάξει ένα νέο κόμμα με νέους ανθρώπους, επιστήμονες, όχι αναγκαστικά γνωστούς αλλά με καλές σπουδές ;  Πόσους; Και ποιους; Σε πόσες περιπτώσεις έχει λαθέψει ο πρωθυπουργός; Άνθρωπος είναι. Λάθη κάνει. Μέχρι στι9γμής , του τα συγχωρούμε όλα. Αλλά με Ζαγοράκηδες στα ψηφοδέλτια, περιμένουμε τον Κακλαμάνη να βγάλει το φίδι από την τρύπα;

Ε, στο στρατό πήγε, φυσιολογικό ήταν, έστω και αν ήταν για λίγες μέρες, έστω και για το «καλώς έχει»,  κάποια «αγγαρεία», κάποια «λάντζα» να κάνει και να το …ανακοινώσει χαμογελαστός, σαν ένα απλό παιδί του λαού.  Αλλά την επομένη, σε δημοσίευμα του «Ελεύθερου Τύπου» δεν  διάβασα ότι ο Κασσελάκης  ήταν απλός και καταδεκτικός και χαμογελαστός προς τη Ναταλία Γερμανού , αλλά ότι «ο Κασσελάκης ετοιμάζει μια καταγγελία-σοκ».

Ποια ήταν η καταγγελία σύμφωνα με «αυτήκοο μάρτυρα»; Ότι  ο Κασσελάκης «έπεσε θύμα  μπούλινγκ αλλά  και καψωνιού στα μαγειρεία επειδή εξέφραζε  τις πολιτικές του απόψεις με ιντερνετικές αναρτήσεις όσο ήταν στη Θήβα > Και ότι μάλιστα έφτασε στο σημείο να ενημερώσει τον πρώην Αρχηγό ΓΕΕΘΑ και υπουργό Αποστολάκη ο οποίος –αν κατάλαβα καλά- του ζήτησε να γράψει μια επιστολή διαμαρτυρίας καταμαρτυρώντας όσα «υπέστη» και να τη στείλει και στον κ. Δένδια κατηγορώντας μόνιμο λοχία  για απαράδεκτη συμπεριφορά.

Θέλω βαθιά μέσα μου να πιστεύω ότι ΔΕΝ έγιναν έτσι τα πράγματα, κυρίως γιατί  1. Δεν θεωρώ τον κ. Κασσελάκη τόσο  αφελή και  2. Γιατί θεωρώ τον Ελεύθερο Τύπο σοβαρή εφημερίδα. 

Αλλά δεν ξέρω στα σίγουρα. Έχω ακούσει πολλά « υπερβολικά αλλά και εκτός κοινής λογικής» από τον κ. Κασσελάκη,  που παίζει πολύ επιθετικά το παιχνίδι που τον έβαλαν να παίξει  και ριψοκινδυνεύει υπερβολικά.  Αλλά οφείλει να γνωρίζει ότι για πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες  που υπηρέτησαν τη στρατιωτική θητεία τους, η κάθε λογής «πίεση» ήταν κανόνας στην στρατιωτική τους θητεία . Ανεξάρτητα από τη χρονική της διάρκεια,  χωρίς την… οικογενειακή, κοινωνική, επαγγελματική «βοήθεια» του περιβάλλοντός τους και χωρίς διακρίσεις, κάτι που σημαίνει ότι και αγγαρεία στα μαγειρεία –και όχι μόνο- έκαναν, και καψώνια τους έκαναν οι παλαιότεροι, ίσως και κάποιοι μόνιμοι και συμπεριφορές απότομες και προσβλητικές αντιμετώπισαν και κουράστηκαν και έχασαν τον  ύπνο τους και –τέλος- ίσως και  να ξυρίστηκαν χωρίς κρέμα ξυρίσματος. Όπως λ.χ. χρειάστηκε να κάνω κι εγώ. Δεν μού άρεσε αλλά ήταν  «μέρος του παιχνιδιού». Και το παιχνίδι δεν ήταν… κουτσό, ούτε τάβλι.

Ευχαριστώ πάντως τον κ. Κασσελάκη, είτε ήταν ακριβείς είτε όχι οι διαρροές των πληροφοριών . Μου έδωσε  την ευκαιρία για λίγο γέλιο  όλες αυτές τις τελευταίες φρικτές ημέρες,  με τις φρικτές ειδήσεις  και τις φρικτές συμπεριφορές που ζήσαμε εντός και εκτός συνόρων. Χρειάζονται κι αυτά.

Τελικά, οι «λίγες γραμμές», έγιναν σχόλιο και μετά, έγιναν άρθρο . Κι όπως διατύπωνε εδώ και 300 τόσα χρόνια ο Γάλλος φιλόσοφος και στοχαστής Μπλαίζ Πασκάλ,  «συγγνώμη που σας έγραψα πολλά αλλά δεν είχε χρόνο να σας γράψω λίγα».

Το πρώτο λοιπόν άρθρο ήταν γραμμένο από τον Διευθυντή Σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου Γιάννη Τσαπρούνη και το δεύτερο από τον πολιτικό και καθηγητή  Ανδρέα Λοβέρδο που βλέποντας ότι η κατάσταση και οι άνθρωποι δεν τον ευνοούσε στο κόμμα του έτσι όπως είχε γίνει και τον απωθούσε μάλιστα να ….  «πάει στο καλό», έφτιαξε το δικό του κόμμα και… ω του θαύματος… στο «πριτς φυτίλι» έφτασε στη σημείο να τον θεωρούν οι δημοσκοπήσεις «έκπληξη».

Γράφει στο άρθρο του με τίτλο «Διαχείριση κρίσης με απαντήσεις και μέτρα» ο Γιάννης Τσαπρούνης : « Η αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση δείχνει να έχει χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Απαιτείται μια άμεση επανεκκίνηση για την αντιμετώπιση όλων των μεγάλων θεμάτων που απασχολούν την κοινωνία». Ο δημοσιογράφος βλέπει την ουσία του προβλήματος και στην πραγματικότητα σχεδόν σπρώχνει με καλά λόγια την κυβέρνηση να διαχειριστεί τις κρίσεις που επωάζονται.

Από την πλευρά του, γράφει στο άρθρο του  - στα «ΝΕΑ» παρακαλώ- με τίτλο «Πολιτική  με κριτήριο την κοινή λογική» ο Ανδρέας Λοβέρδος, που κρατά μια πολύ συγκροτημένη και …συγκρατημένη στάση, έγραφε για το κόμμα πού ίδρυσε και επιδιώκει να δικαιωθεί ως « το κόμμα του αληθινού Κέντρου» : «Οι «Δημοκράτες» ως Κόμμα του Κέντρου , μέσα σε μόλις 15 ημέρες από την ίδρυσή του, αποτελούν ήδη μια ελληνική αλλά και ευρωπαική πολιτική δύναμη». Με ψύχραιμη γραφή, χωρίς υπερβολές και «φανφάρες»,  καταθέτει την πραγματικότητα . Δηλαδή  την «ένταξη σε ευρωπαική πολιτική οικογένεια» . Και επισημαίνει κάτι που οι αντίπαλοι προσπάθησαν σχεδόν να εξαφανίσουν από το προσκήνιο: Τα κυριολεκτικά απίστευτα ποσοστά που έδωσαν στους «Δημοκράτες» οι δημοσκόποι. Και καταλήγει στο συλλογισμό του με την υπέρτατη αλήθεια: Από όλα όσα έγιναν , τίποτε δεν ήταν τυχαίο. Σωστά. Διότι 1.  «υπήρχε πολιτικό κενό» Σωστά. Και 2. «Υπάρχει κενό πολιτικής». Πάλι σωστά.

Ο Λοβέρδος δικαιώνει τον Τσαπρούνη τη στιγμή που ο Τσαπρούνης δικαιώνει τον Λοβέρδο. Δεν μπαίνω σε περαιτέρω συζήτηση και ανάλυση. Έχει δίκιο στο άρθρο του ο Τσαπρούνης. Έχει δίκιο στο άρθρο του ο Λοβέρδος.  Απαιτείται άμεση επανεκκίνηση, απαιτούνται απαντήσεις. Απαιτείται λήψη μέτρων. Η πολιτική σοφία του δημοσιογράφου, περίπου ταυτίζεται με την ήρεμη δύναμη που εκφράζει ο πολιτικός που βλέπει ότι σχεδόν ΜΟΝΟΣ του, ήδη νικά το «σύστημα».

Τα ετερώνυμα έλκονται. Ο θρίαμβος του ρητού.

Είμαι αρκετά χρόνια «στο κουρμπέτι» και μπορώ σχετικά εύκολα να διαπιστώσω ότι κάποιο δημόσιο πρόσωπο  κάνει  ή λέει κάτι μόνο και μόνο για να τραβήξει την προσοχή .Γενικά, αυτή η τάση φαίνεται. «Ακούγεται» έλεγαν οι παλαιότεροι. «Βρωμάει» λένε οι νεότεροι. Το ίδιο είναι. Και ο Κασσελάκης απέδειξε ότι είναι –κατά βάσιν- ένας άνθρωπος του φαίνεσθαι διότι μέσα στο μικρό σχετικά διάστημα που «δρα» στο πολιτικό μας προσκήνιο  έχει πει και έχει επιχειρήσει να κάνει ουκ ολίγα. Στους λίγους μήνες που βρίσκεται εδώ, πήγε να «αρπάξει» κόμμα, έφτιαξε νέο, μετά το άλλαξε ….τι να σας τα λέω, τα ξέρετε… να μην τα επαναλαμβάνω. 

Αλλά το συμπέρασμα είναι ότι 1. Δεν πέτυχε τίποτα παρά να ανακατέψει το πολιτικό μας σύστημα, 2. να ξαναβάλει τον Τσίπρα στο παιχνίδι, 3. να φανερώσει τις παθογένειες που υπήρχαν εντός του Σύριζα και 4 να γίνει ιδιαίτερα «αγαπητός» στα Μ.Μ.Ε. απλά και μόνο γιατί τους έδινε τροφή είτε έκανε, είτε ΔΕΝ έκανε κάτι. Ισως  εκείνο το ανεκδιήγητο  «Συνέδριο μετά φαγητού και ποτού» στην Σπέτσες να ήταν το αποκορύφωμα της φιλοσοφίας του «Τίποτα» αλλά υπήρχαν κι άλλα. Πρόσφερε αφειδώς πολλά «τίποτα», μι8λούσε ασυνάρτητα, έλεγε  ΠΟΛΥ  βαριές κουβέντες για ανθρώπους, κόμματα, πολίτες, βουλευτές, υπουργούς και στο τέλος δεν γινόταν τίποτα.

Στο τέλος νομίζω ότι δεν θα γίνει τίποτα. Θα φύγει έτσι όπως ήρθε, παρέα με τον Μακμπέθ και κανονικά, φεύγοντας θα θυμάται –αν το ήξερε βέβαια ποτέ- τον περίφημο μονόλογο του πραγματικού, Σαιξπηρικού Μακμπέθ  , το  τραγικό «Αύριο και αύριο και αύριο.»

Το αύριο, και το αύριο, και το αύριο,

Έρπει ύπουλα από μέρα σε μέρα,

Μέχρι την τελευταία συλλαβή του καταγεγραμμένου χρόνου,

Η  ζωή δεν είναι παρά μια κινούμενη σκιά, κακός ηθοποιός που τρέχοντας απολαμβάνει το λίγο χρόνο του στη σκηνή 

Και μετά δεν τον ξανακούς πια. Είναι ένα παραμύθι,

που είπε ένας ηλίθιος, γεμάτο αχό κι ορμή θυμώδη,

Που δε σηματοδοτεί τίποτα.

Και για να εξηγούμαι καθαρά: ΔΕΝ αποκαλώ εγώ «ηλίθιο» τον κ. Κασσελάκη. «Λίγος» μπορεί να είναι. «Ηλίθιος» καθόλου.

«Γειά σας» μου είπε ο ένας. Τους χαμογέλασα. Ο  πρώτος που μου μίλησε  , πολύ καλοντυμένος και καλοδιατηρημένος εβδομηντάρης, μού είπε το «ηθικόν δίδαγμα» της στιγμής : «Το περίμενα ότι θα γυρίζατε. Σας ξέρουμε καλά και από εδώ, από το καφενείο μας αλλά και από τα χρόνια που ήσασταν στα… ντουζένια σας» .

Ο ένας από τους άλλους δυο σαν να ενοχλήθηκε και του είπε απότομα: «Μα τι του λές του ανθρώπου βρε Νίκο, μια χαρά είναι ο άνθρωπος. Εσύ τον έβγαλες  …. Μαθουσάλα». Γέλασαν κι αυτοί καλόκαρδα, γέλασα κι εγώ αλλά  κουβέντα δεν έπιασα. Γύρισα προς τον πεζόδρομο που περνά μπροστά από το καφενείο και συνέχισα να πίσω τον καφέ μου, ονειρευόμενος ότι κάποιος καλός Σαμαρείτης θα μού πρόσφερε ένα τσιγάρο. Δεν Θα το’ παιρνα  βέβαια αλλά  θα ένοιωθα λίίίίίγο πιο ζωντανός.

Πολυλογία μου… .συμφωνώ και σταματώ για να μπω στο θέμα. Τι συζητούσαν οι τρεις κύριοι πριν από την στιγμιαία γνωριμία μας; Την Τραγωδία στο Μάτι, τη Τραγωδία στα Τέμπη και το τεράστιο θέμα των αγροτικών κινητοποιήσεων. Πρωτότυπο; Όχι βέβαια. Αλλά φοβάμαι ότι την ίδια ώρα, άλλες διμελείς, τριμελείς, τετραμελείς παρέες σε καφενεία, καφετέριες, μπαράκια, ακόμα και, παγκάκια στη Φωκίωνος, στην Πλατεία Βικτωρίας, σε άλλες γειτονιές, θα συζητούσαν βέβαια αλλά όχι μπλέκοντας αυτά τα τρία θέματα. Θα συζητούσαν για την αιφνιδιαστική «εισβολή» του Κασελάκη στη σύσκεψη, για όσα είχε πει προ ημερών ο Νταλάρας, για την ποδοσφαιρική κατάντια του Ολυμπιακού….

Λογικό. Η «συζήτηση καφενείου» για τις τρεις τραγωδίες δεν είναι και το πιο ενδιαφέρον θέμα ,κυρίως γιατί είναι όλες οι πτυχές δυσάρεστες και επικίνδυνες και πολύ παραπάνω, η σύνδεση τριών τόσο σοβαρών θεμάτων που αναζητούν λύσεις αλλά δεν βρίσκουν, δεν προσφέρεται για καφεδάκι στον πεζόδρομο.

Κι όμως. Για ξεχάστε για δυο λεπτά την  επικαιρότητα της σοσιαλμηντιακής κουλτούρας μας και  προσπαθείστε να βάλετε στη σειρά το Μάτι, τα Τέμπη και τις Αγροτικές Κινητοποιήσεις που όλα τους ΠΡΕΠΕΙ να βρουν σωστή λύση!  Προσπαθείστε να σκεφτεΊτε  τα πραγματικά ΣΟΒΑΡΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ μας. Διαλέγω αυτά τα τρία από δεκάδες σημαντικά θέματα γιατί σίγουρα ξεχωρίζουν.

1. Ίσως η απίστευτη τραγωδία στο Μάτι, απόγευμα της 23ης Ιουλίου 2018, λίγο πριν τις 5 το απόγευμα,  με τις απίστευτες ευθύνες θάπρεπε να μην «κινείται» δικαστικά/ ποινικά/ πολιτικά σαν τον κάβουρα. Μα  πέρασαν τόσα χρόνια. Είχε συμβεί επί μιάς άλλης κυβέρνησης απ΄αυτή που έχουμε τώρα . Θάλεγε κανείς ότι η σημερινή κυβέρνηση –που έχει βέβαια …ενηλικιωθεί πλέον- θα έπρεπε να την έχει επιταχύνει αποφασιστικά. Αλλά μπαααααα.
2. Το συγκλονιστικό  σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη συνέβη στις 28 Φεβρουαρίου 2023 κοντά στον οικισμό του Ευαγγελισμού Λάρισας και αφορούσε στη σφοδρή, μετωπική σύγκρουση μιας επιβατικής αμαξοστοιχίας της εταιρείας Hellenic Train με μια εμπορική αμαξοστοιχία της ίδιας εταιρείας. Δεκάδες νεκροί, τραυματίες και αναπάντητα ερωτήματα  συνθέτουν το  χρονικό της τραγωδίας. Στο πόρισμα των 228 σελίδων, υπάρχει επιμερισμός ευθυνών σε οργανισμούς και πρόσωπα, όπως στον OΣE, στην ΕΡΓΟΣΕ, στη Ρυθμιστική Αρχή Συγκοινωνιών, στη Hellenic Train αλλά και στον μοιραίο σταθμάρχη. Δηλαδή…. τρέχα γύρευε. Δηλαδή έχουμε τελικά σιδηροδρομική συγκοινωνία στην Ελλάδα;
3. Η κινητοποίηση των αγροτών – ειλικρινά δεν γνωρίζω ΠΟΣΕΣ φορές έχουν κινητοποιηθεί ΔΡΑΣΤΙΚΑ οι άνθρωποι που εργάζονται στα χωράφια- μας έχει προσφέρει  ώρες δελτίων ειδήσεων, συνεντεύξεων, κορώνες από εργατοπατέρες και απίθανες συμπεριφορές από κυβερνητικά στελέχη. Αυτή τη φορά θα αντιμετωπιστεί το τεράστιο σε εύρος, μήκος, πλάτος και ύψος πρόβλημα που πλέον απειλεί την Ελλάδα με πείνα. Κάθε φορά, «βρίσκουν μια λύση».

Για να δούμε προς ποια κατεύθυνση θα μας πάνε αυτή τη φορά οι κάθε λογής υπεύθυνοι. Αλλά το πιο τραγικό – παράλληλα και το πιο ξεκαρδιστικό- θα είναι  η κυβέρνηση που θα κληθεί να το αντιμετωπίσει – μαζί με όλα τα άλλα που χρονίζουν- να είναι μια κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Στέφανο Κασελάκη.

Από τη μια πλευρά, υπάρχει μια κυβέρνηση που πρωτεύει άνετα  στις τελευταίες εκλογές, προηγείται στις δημοσκοπήσεις και αναμένεται να νικήσει άνετα και στις Ευρωεκλογές. Και από την άλλη, έχουμε μιαν αντιπολίτευση που ενώ περιλαμβάνει το σταθερό ΚΚΕ,  ό,τι τέλος πάντων απέμεινε από τον ΣΥΡΙΖΑ, ό,τι απέμεινε από το ΠΑΣΟΚ, ό,τι «καινούργιο» φτιάχνεται από τους πρώην Συριζαίους και  τους πρώην Πασόκους κι έναν λόχο μικρών κομμάτων που κανείς δεν ξέρει  τι στην πραγματικότητα και ποιους εκπροσωπεί από την ακροδεξιά μέχρι την αιωνίως «θλιμμένη» ακρο-Αριστερά. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από αυτό το κομματικό «δυναμικό» εκτός από άλλη μιαν άνετη επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας; Αλλά την θέλει πραγματικά ο λαός αυτή την επικράτηση αφού η Ελλάδα ζει πολύ κακές μέρες και πολύ δυσοίωνο μέλλον που το βλέπουν και το παραδέχονται οι περισσότεροι ΕΚΤΟΣ από τον κ. Μητσοτάκη και την …..μπριγάδα του ( για να θυμηθούμε και τους ήρωες της tv).

Από την άλλη υπάρχει μια τεράστια λίστα εκκρεμών ζητημάτων και θεμάτων . Μόνο από  τους αγρότες, η λίστα τους έχει 17 ΠΟΛΥ σοβαρά ζητήματα και αιτήματα τα οποία αφορούν ζωή ή θάνατο της Ελληνικής αγροτικής τάξης . Υπάρχει πληθώρα αιτημάτων και εκκρεμών ζητημάτων  από ΟΛΟΥΣ τους επαγγελματικούς κλάδους αλλά και τους απλούς πολίτες, συνταξιούχους που ούτε να πεθάνουν αξιοπρεπώς μπορούν με τις συντάξεις τους, μεροκαματιάρηδες υπο-εργαζόμενους με μεροκάματα της πείνας και χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα, επαγγελματίες από το χώρο της εστίασης που για να δουν πελάτη στα μαγαζιά τους πρέπει να περιμένουν τον…. Αύγουστο και τους τουρίστες και χίλια δυο άλλα. Και επειδή κομμουνιστής δεν είμαι, φαντάζεστε τι στριφογυρίζει στο μυαλό των κομμουνιστών. Οι οποίοι – όσον αφορά την ψήφο στο  ΚΚΕ και μόνο- ήταν πάνω από 400.000 στις τελευταίες εκλογές.

Αλλά στα δυο αυτά ζητήματα που έχουν δημιουργήσει πολλά ερωτήματα σε χιλιάδες ψηφοφόρους όλων των κομμάτων, υπάρχουν τουλάχιστον άλλα δυο που απασχολούν τους Έλληνες: Τι σημαίνει αυτή η  αιφνίδια  «αγαπησιάρικη» προσέγγιση με τον Ερντογάν ; Και ποια θα είναι η  εξέλιξη των ζητημάτων των ομόφυλων ζευγαριών ;

Κάπου εδώ πατάω λίγο φρένο για να μη γίνομαι κουραστικός. Σκέφτομαι όμως τι θα σκεφτούν οι αναγνώστες μου – αλλά και οι αναγνώστες άλλων αρθρογράφων οι οποίοι κάποιες τέτοιες  σκέψεις  κάνουν και δεν διστάζουν – κάθε μέρα και περισσότεροι- να τις δημοσιοποιούν. Για να επιβιώσει η «μπριγάδα Μητσοτάκη»  πρέπει να συνεργαστεί και να μαγειρέψει καλό φαγητό και για τους  πεινασμένους  στρατιώτες της και για τους πεινασμένους λαικούς. Όλοι αυτοί είναι πολλοί. Είναι Έλληνες. Έχουν δικαιώματα αλλά και ψηφοδέλτια. Πολλοί πεινάνε, άλλοι κρυώνουν, περισσότεροι  φοβούνται. Κι όταν κοιτάζουν τους αξιωματικούς που έχει επιλέξει ο Μητσοτάκης για τη «μπριγάδα» του, δεν βρίσκουν πολλούς  που να τους εμπιστεύονται.

Πόσα χρόνια τις βλέπουμε, τις ακούμε, τις διαβάζουμε  και το κυριότερο, τις ζούμε στο πετσί μας αυτές τις φράσεις, τις ανακοινώσεις, τις πρωτοβουλίες; Πόσα χρόνια ακούμε διαβεβαιώσεις ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν στο Κέντρο της πρωτεύουσας; Πόσα χρόνια έχουν περάσει που ΔΕΝ βελτιώνονται;

Το Κράτος, οι κυβερνήσεις, η Αστυνομία, ο Δήμος, όλοι αυτοί οι φορείς που ενέχονται στην εγκατάλειψη του Κέντρου της πρωτεύουσας και περίπου αδιαφορούν, δεν κάνουν τη δουλειά τους και επιτρέπουν την επικράτηση του χάους;

Στο σύντομο χρονικό διάστημα που μου «επέτρεψαν» να μείνω στο Κοινοβούλιο ως βουλευτής, το χάος της Αθήνας από τις συγκεντρώσεις, τις διαδηλώσεις, τις πορείες αποτέλεσε θέμα ομιλιών μου, συζητήσεων, ερωτήσεων στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων μου. Με είχαν ρωτήσει πριν από 3-4 χρόνια , με όχι και πολύ ευγενικό τρόπο ; «Και τι έκανες εσύ όταν ήσουν βουλευτής και Δημοτικός Σύμβουλος;»

Είχα απαντήσει. Η αλήθεια είναι ότι ουδέποτε είχε γίνει το ο,τιδήποτε  εκτός από το Μεγάλο Περίπατο και τους Φοίνικες του Μπακογιάννη που όχι δεν βελτίωσαν τα πράγματα αλλά χειροτέρεψαν την κατάσταση και προσέφεραν καλό θέμα για σχολιαστές και επιθεωρησιογράφους.

Τον τελευταίο καιρό, λόγω ασθένειας δεν είχα κυκλοφορήσει στο Κέντρο της Αθήνας. Κι όταν το έκανα, έμεινα με το στόμα ανοιχτό από τα «καινούργια» ….αρδευτικά κανάλια που έχουν ανοίξει στην Πανεπιστημίου, απαλλάσσοντάς μας μιας και δια παντός από τον Μεγάλο Περίπατο που απλώς κόστισε κάποια δις. Δεν ασχολούμαι με τις λεπτομέρειες. Ποιος θέλει να κάνει τι και πότε. Θέλω μόνο να ξαναδημοσιεύσω τα κυριότερα σημεία μιας κοινοβουλευτικής μου δραστηριότητας και της απάντησης του Υπουργείου :

« 30/6/2006 ΕΡΩΤΗΣΗ 77- Διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας

Προς τους Υπουργούς κλπ…κλπ…κλπ…

 Από τις εικόνες που είδαμε πολλές φορές τις τελευταίες εβδομάδες και αναμεταδίδονται και από ξένα ΜΜΕ αλλά και από το δραματικό περιεχόμενο τού Δελτίου Τύπου του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών, μετά την συνάντηση με  τους επιτελείς του Υπουργού Δημόσιας Τάξης, προκύπτει ότι ο εμπορικός κόσμος στέλνει πλέον, «κραυγή αγωνίας» αναζητώντας άμεσα λύση. Είναι πασιφανές ότι τα καταστήματα κάθε λογής υφίστανται διωγμό, τεράστιες απώλειες, αγγίζουν τον οικονομικό μαρασμό από τις πορείες, τις διαδηλώσεις και, τις πάσης φύσεως εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στο εμπορικό κέντρο της πρωτεύουσας και φυσικά τις συγκρούσεις που αναπόφευκτα πλέον ακολουθούν τις διαδηλώσεις.    Oι ιδιοκτήτες  15.000 καταστημάτων λιανικού, κυρίως, εμπορίου, θεωρούν την κατάσταση τραγική  και το εμπορικό κέντρο της πρωτεύουσας απρόσιτο για τις χιλιάδες των ξένων επισκεπτών.

Ερωτώνται οι κ.κ. Υπουργοί :

Δεχόμενοι ως αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμα της απεργίας, της διαμαρτυρίας και της διαδήλωσης πολιτών, πως αντιμετωπίζεται η ανάγκη να προστατευτούν αποτελεσματικά τα δικαιώματα των εμπόρων; Εξετάζονται τρόποι-και ποιοι- να προστατευτεί η περιουσία των μελών του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών; Αντιμετωπίζεται θετικά το αίτημα των εμπόρων της Αθήνας για αποζημίωση από τις ζημιές; Αντιμετωπίζεται το ενδεχόμενο αλλαγής των μηχανισμών προστασίας των επιχειρήσεων μέσω διαφορετικής αστυνόμευσης αφού τα μέτρα έχουν αποτύχει;

Σε απάντηση της ερώτησης, που κατέθεσε ο Βουλευτής κ. Δ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ, σας γνωρίζουμε ότι η πραγματοποίηση εκδηλώσεων, δημοσίων υπαίθριων συναθροίσεων και πορειών στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας και στην ευρύτερη περιοχή είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο και ο τρόπος αντιμετώπισής του απασχολεί έντονα το Υπουργείο μας και το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας. Από την πραγματοποίηση των ως άνω εκδηλώσεων, δημιουργούνται αρκετά προβλήματα που επιφέρουν ταλαιπωρία.

Η Αστυνομία,  λαμβάνει εντός των αρμοδιοτήτων της, όλα τα αναγκαία μέτρα για την τήρηση της τάξης, την πρόληψη επεισοδίων ή άλλων εκτρόπων, την προστασία προσώπων ή πραγμάτων, με βάση τα επιχειρησιακά σχέδια που εκπονούνται από για κάθε περίπτωση ξεχωριστά, ανάλογα με τον προβλεπόμενο όγκο διαδηλωτών και τα λοιπά στοιχεία και εφαρμόζει την ισχύουσα νομοθεσία προς κάθε κατεύθυνση, με αντικειμενικότητα και αμεροληψία. 

Προκειμένου να περιοριστούν ή και να εξαλειφθούν τα  προβλήματα, , το Υπουργείο μας προτίθεται να προσκαλέσει σε  συνάντηση τα τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα, προκειμένου να συζητήσουμε και να εξετάσουμε τον τρόπο περιορισμού των συναθροιζομένων – πορευομένων σε ένα τμήμα του οδοστρώματος, έτσι ώστε να μη δημιουργούνται δυσμενείς συνέπειες στην κυκλοφορία των οχημάτων και να μη διαταράσσεται η κοινωνικοοικονομική ζωή της περιοχής του κέντρου της πρωτεύουσας σε βαθμό μεγαλύτερο απ’ αυτόν που είναι απαραίτητος για την πραγματοποίηση της δημόσιας συνάθροισης- πορείας.

Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ …………»

Έστω με 18 χρόνια  καθυστέρηση, περιμένουμε  τη σύσκεψη, την κινητοποίηση, τη δραστηριοποίηση, νέα μέτρα κυκλοφορίας και ο,τιδήποτε άλλο. Αλλά γρήγορα. Γιατί ο νέος «Περίπατος της Αθήνας» και οι νέοι Φοίνικες είναι εκεί, κάπου στη γωνία και περιμένουν.

Παρακολουθώντας  όλη την εξέλιξη του πρόσφατου Κασσελακικού  μυθιστορήματος /ψυχοδράματος  που παίχτηκε με επίκεντρο τις Σπέτσες και όλα όσα ΔΕΝ μάθαμε ότι συνέβησαν, αναρωτήθηκα πόση και ποια διαφορά είχε στην ουσία αυτή η πρωτότυπη σχολική εκδρομή, από τις δικές μας  εκδρομές.

Εντάξει, δεν ήταν ημερήσια αλλά πόσο παραγωγικό θα μπορούσε να είναι  απλώς ένα  φτωχό 24ωρο ενός κόμματος που αποφάσισε να μην κάνει τίποτα για μια ολόκληρη μέρα σ΄ένα πανέμορφο νησί ; Γι αυτό άλλωστε,  η διάρκειά του κανονίστηκε προσωπικά από τον πρόεδρο  σε συνεργασία με τον Τάιλερ ώστε να αγγίξει τις δικές μας πενταήμερες . 

Δεν θα μπω στην ουσία των όσων έγιναν γιατί δεν ήμουν –φυσικά- καλεσμένος, όπως άλλωστε και κανένας επαγγελματίας δημοσιογράφος . Αναδιφώντας όμως ανάμεσα στα μονοστηλοδίστηλα «ρεπορτάζ» που φιλότιμα προσπάθησαν να «φτιάξουν» μέσω τηλεφώνου προφανώς,  για να μεταδώσουν στο διψασμένο για πληροφορίες κοινό,  ουσία  δεν βρήκα – ούτε έστω για το «social”  κομμάτι των τηλεοπτικών εκπομπών και των πολιτικών σελίδων των εντύπων . Αποκλειστικές πληροφορίες δεν έχω να σας μεταδώσω  διότι απλώς δεν υπήρχαν. Τηλεφώνησα, παρακάλεσα, μέχρι στα πόδια των συνήθων «πηγών» έπεσα για μια αποκλειστικότητα, έστω δευτέρας διαλογής, έστω τρίτης αλλά δεν υπήρχε τίποτε διαθέσιμο εκτός από σκόρπιες πληροφορίες για τα μενού, τις διαστάσεις της πισίνας του Κασσελάκειου αρχοντικού και…. και τίποτε άλλο.

Περιορίστηκα κι εγώ στα κα κείμενα και τις προτάσεις που παρουσίασαν οι βουλευτές που δημοσιοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ και αφορούν στη διαμόρφωση των αξόνων για ένα «Εθνικό Σχέδιο για το Ελληνικό Όνειρο»

Ενημερώθηκα πάντως  ότι « Ολοκληρώθηκαν οι τριήμερες εργασίες της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στις Σπέτσες» και ότι  έγινε μια « πυκνή πολιτική συνεδρίαση με  30 λεπτομερώς επεξεργασμένες και τεκμηριωμένες παρουσιάσεις» αλλά  και « 20 ώρες συλλογικής δουλειάς και διαλόγου».

Έμαθα τέλος ότι  ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης αναφέρθηκε εκτενώς κατά την έναρξη των εργασιών για ένα « σχέδιο που  αποσκοπεί στην ανασυγκρότηση του κράτους, ώστε αυτό να καταστεί αποδοτικό και λειτουργικό, στην ευημερία και πρόοδο για όλους, σε μια κοινωνία ισότητας, δικαιοσύνης και πολιτιστικής δημιουργίας, καθώς και σε μια πατριωτική και υπερήφανη Εξωτερική Πολιτική.¨

Ένα σκέτο δράμα. Ούτε ένα τραγουδάκι στα Σπετσιώτικα στενά, ούτε ένα ματσάκι πόλο στην πισίνα, ούτε ένας λεβέντης και καραμπουζουκλής  βουλευτής δεν είπε ένα ζειμπέκικο…. άσε που τελικά έμαθα ότι δεν υπήρχε ούτε πισίνα. Ευτυχώς που δεν πήγα δηλαδή.

Κι εσύ, την κάνεις απλώς γιατί είναι η δουλειά σου κι αν δεν την κάνεις, υπάρχουν κι άλλοι «πρόθυμοι». Κάπως έτσι δηλαδή όπως εξελίσσονται στην πραγματικότητα τα πράγματα.Το τρομερό στη σημερινή συγκυρία πραγμάτων είναι ότι φταίνε και υπουργοί και υφυπουργοί και γραμματείς και σύμβουλοι και πρωθυπουργοί και κυβερνήσεις ολόκληρες ΑΛΛΑ…. «φταίει κι η παλιοκατάσταση» όπως έλεγαν οι παλαιότεροι. Ναι, εντάξει, φταίνε όλοι όσοι ασχολήθηκαν ή έπρεπε να ασχοληθούν με τον «Ντάνιελ». Όμως διαβάζω ότι  και ότι « Η Κακοκαιρία Daniel στη Λιβύη. Πάνω από 10.000 οι αγνοούμενοι - Ανασύρθηκαν 1.000 πτώματα στην Ντέρνα».

Διαβάζω πιο κάτω : « Η κακοκαιρία Daniel έπληξε την Κυριακή της ανατολική Λιβύη και κυρίως τις παραλιακές ζώνες της περιοχής του Τζαμπάλ αλ-Αχνταρ και την περιοχή της Βεγγάζης, όπου επιβλήθηκε απαγόρευση της κυκλοφορίας. Στο ανατολικό τμήμα της Λιβύης βρίσκονται οι σημαντικότερες πετρελαιοπηγές και οι τερματικοί πετρελαϊκοί σταθμοί της χώρας. Η Εθνική Εταιρεία Πετρελαίου (NOC) κήρυξε "κατάσταση ύψιστου συναγερμού" και "έχει διακόψει τις πτήσεις" ανάμεσα στις μονάδες παραγωγής, όπου η δραστηριότητα έχει μειωθεί δραστικά». 

Δηλαδή όσα συμβαίνουν σ εμάς, συμβαίνουν  ταυτόχρονα και σε άλλους. Και δεν το γράφω βεβαίως για να βρω «δικαιολογίες» για τις συμπεριφορές, τις μη-δράσεις, την ανυπαρξία σχεδίου αντιμετώπισης μιας μεγάλης καταστροφής, των λαθών, καθυστερήσεων, για όλα αυτά που προκάλεσαν -μέχρι σήμερα- τις παραιτήσεις δυο υπουργών, άσχετο που αφορούσαν διαφορετικές περιπτώσεις. Το γράφω ακριβώς γι αυτό. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι , ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι που πιστεύουν ότι χρειάζονται πολλές και σκληρές τιμωρίες για όσα έγιναν ή δεν έγιναν στο Βόλο, στη Λάρισα, στο Πήλιο, στην Καρδίτσα, στο λιμάνι του  Πειραιά και νωρίτερα στα Τέμπη και νωρίτερα με τις πυρκαγιές και προηγουμένως στις άλλες πυρκαγιές και στις πλημμύρες στη Μάνδρα και στην τραγωδία στο Μάτι. 

Δυστυχώς για όλους μας, για τις κυβερνήσεις που ήρθαν κι έφυγαν,  για τους Δημάρχους και τους Περιφερειάρχες και τα «μεγαλοστελέχη» σε αποφασιστικές θέσεις, το θέμα δεν είναι η τιμωρία. Το θέμα είναι ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ τέτοια θέματα. Κανένα. Ποτέ. Γιατί όσο υπάρχουν «ΘΕΜΑΤΑ» θα υπάρχουν και καταστροφές και απώλειες ζωής και περιουσιών και …και…και…και…

Θέματα σαν τα Τέμπη, το Μάτι, το Βόλο, τα πανέμορφα χωριά του Πηλίου που μάς «πλήγωσαν» βαθιά. Διότι δεν αντέχουμε άλλα «ΘΕΜΑΤΑ» ανικανότητας, ανοησίας, έλλειψης σχεδίων, λαθών σε κρίσιμους χειρισμούς, αδιαφορίας και ψεμάτων. Τόσων πολλών ψεμάτων.

Έγραφα στην αρχή : «Δεν ξέρω τι γίνεται γύρω μου». Είναι γεγονός. Όσο περισσότεροι από εμάς δεν ξέρουν τι γίνεται γύρω τους, τόσο το χειρότερο Τα κακά θα συνεχίζονται, όσοι υπουργοί κι αν παραιτηθούν, όσες κυβερνήσεις ανέβουν στην…τραμπάλα κι αρχίσουν να …τραμπαλίζονται, όσες ποινές κι αν επιβληθούν.

Διότι το μόνο που αποδεδειγμένα πλέον ισχύει είναι σίγουρο ότι σε ένα πράγμα είμαστε καλοί: Στις δικαιολογίες. Νομίζω ότι έκανα καλά που δεν άρχισα να γράφω κατεβατά γιατί μπορεί και να με κατηγορούσαν ως "αντι". Και δεν είμαι.

Το κίνητρο αλλά και τα γεγονότα των τόσων εβδομάδων , από την τραγωδία των τραίνων, τις εκλογές και την γελοία εξέλιξη, περνώντας από τις φωτιές και καταλήγοντας στη ντροπή του ποδοσφαίρου είναι αποκλειστικά η βαθιά μου θλίψη για την κατάστασή μας ως χώρας, ως πολιτικού συστήματος, ως λειτουργίας που καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η χώρα ΔΕΝ ΕΧΕΙ στελέχη και κανόνες σε μεσαίο επίπεδο διοίκησης.

Κι όταν δεν υπάρχει "μεσαία" διοίκηση σε δεύτερο επίπεδο, δεν υπάρχει ούτε σε πρώτο.

Αναρωτιέται εύκολα ο κόσμος , μέσα στον πανικό που θολώνει το μυαλό μας απέναντι σε κάτι που θεωρούμε όλοι αυτονόητο αλλά αποδεικνύεται ανέφικτο : "Μα γιατί ο τάδε ή ο δείνα, ο υπουργός ή ο πολιτικός προιστάμενος, η διοίκηση τη Αστυνομίας, η Διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων , κάποιος επικεφαλής τέλος πάντων, κάποιος που μπορεί -και δουλειά του είναι- να παίρνει αποφάσεις, δεν υπάρχει κανείς που να το κάνει;"

Δικαιολογημένη οργή και απορία. Μόνο που η ταπεινή μου γνώμη είναι οτι και να υπήρχε ακόμη αυτός ο σούπερ ήρωας που θαπαιρνε όλες τις σωστές αποφάσεις - που μπορεί κάποιοι, κάποιες να να τις πήραν αλλά δεν αφαρμόστηκαν- υπάρχει κάπου, κάποιος, κάποιοι, εκλεγμένοι, διορισμένοι, που να τις εφαρμόσουν;

Και πάλι το ερώτημα είναι αυτονόητο αλλά και η εξήγηση το ίδιο:Φταίνε τα άτομα και αυτοί που τα έβαλαν στις θέσεις ευθύνης όπου βρίσκονται ή φταίει όλο το σύστημα Δικαιοσύνης, Νομολογίας,Διοίκησης και , τελικά, Ευθύνης που έχει καθιερωθεί σ αυτή τη χώρα; Όπου ό,τι και να γίνει, αυτός που φταίει θεωρεί ότι φταιει κάποιος άλλος; Και μπορεί κάποιοι, κάπου- κάπου να παραιτούνται - τις περισσότερες φορές ύστερα από "παρέμβαση" του πρωθυπουργού, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα. Διότι είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που διώχνει κάποιον που αποδεδειγμένα φταίει για μια σοβαρή καταστροφή ο οποίος τον τοποθέτηγσε στη θέση του.

Κι εκεί το γαιτανάκι αρχίζει.

Φταινει όλοι. Κάποιος δεν ηξερε, κάποιος ξεχάστηκε, κάποιος , σαν τεμπέλης ηθοποιός, δεν διάβασε καλά το ρόλο του. Και μια παραίτηση δεν διώχνει την καταστροφή. Δεν την κάνει να ξεχαστεί. Δεν δικαιώνει κανέναν.

Μένω με τη θλίψη. Και ο χρόνος περνάει. Αλλά το ίδιο έργο παιζεται ακόμα, με πάνω-κάτω τους ίδιους ηθοποιούς που ή δεν μπορούν ή δεν θελουν να μάθουν καλά τα λόγια του ρόλου τους.

Έχω συνηθίσει να τα γράφω όπως τα βλέπω, όπως τα καταλαβαίνω, όπως τα «μετράω» με τα δικά μου μάτια, τη δική μου εμπειρία και την μικρή πολυπλοκότητα της σκέψης μου. Και σήμερα, διαβάζοντας τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ και σταθμίζοντας τι έχει γίνει τις τελευταίες εβδομάδες , καταλήγω σε ένα συμπέρασμα:

Πρέπει να μισεί απεριόριστα, να ζηλεύει μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο και να φοβάται υπερβολικά τον Ανδρέα Λοβέρδο ο Νίκος Ανδρουλάκης ώστε να τον εξωθήσει  στην αποχώρηση από το ΠΑΣΟΚ. Και φυσικά δεν γνωρίζω τι ακριβώς γράφει ο Λοβέρδος στην επιστολή που έστειλε στον Ανδρουλάκη και που ένας Θεός ξέρει τι περιλαμβάνει.

Τον μισεί (προφανώς), τον ζηλεύει(καταφανώς) και τον φοβάται όπως ο διάβολος το λιβάνι γι αυτό τον πολέμησε σκληρά κατά την προεκλογική περίοδο , μετά την απώλεια της Φώφης Γεννηματά, πριν από την εκλογή Προέδρου τον Δεκέμβρη του 2021 ώστε να μην φτάσει  στις επαναληπτικές εκλογές. Τον έβαλε γενικώς στο περιθώριο και φτάνοντας στις εκλογές του 2023, όντας πρόεδρος, τον «τσάκισε», όπως «τσάκισε» και άλλους 3-4 δυνατούς «παίκτες», από τα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν θέλει να ενισχυθεί το κόμμα του, όχι μόνο δεν ξέρει πώς θα το πετύχει αλλά αισθάνεται ότι έχει την πολυτέλεια να απογυμνώνει το πάλαι ποτέ πανίσχυρο κόμμα από τις ισχυρότερες μονάδες του πιστεύοντας ότι ΕΑΝ γινόταν  το «θαύμα» και ενισχυόταν το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου, θα καρπωνόταν αυτός και μόνον αυτός την επιτυχία.

Δυστυχώς γι αυτόν –και για το ιστορικό ΠΑΣΟΚ- κάτι τέτοιο δεν έγινε. Και τώρα προσπαθεί να πείσει τους ψηφοφόρους που ΔΕΝ τον ψήφισαν ότι ορθώς έπραξε γιατί επεδίωκε την …. Ανανέωση.

Αλλά η Ανανέωση δεν έρχεται με διωγμούς. Με συσπείρωση και αξιοποίηση όλων των στελεχών  έρχεται. Αποφεύγω να αναφερθώ σε όλα τα άλλα ισχυρά, ιστορικά στελέχη τα οποία με τον Α ή Β τρόπο παραμερίστηκαν γιατί η κάθε μία περίπτωση έχει τα δικά της επιμέρους στοιχεία.  Δεν ήμουν ποτέ ΠΑΣΟΚ, δεν το ψήφισα ποτέ αλλά θλίβομαι βαθύτατα που η στάση και οι αποφάσεις ενός νέου προέδρου χαρακτηρίζεται από τόσο παλιές αντιλήψεις. Με την βαθύτατη αλλά αναμενόμενη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ είχε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία  να αναδειχθεί Αξιωματική Αντιπολίτευση με μια μικρή –πολύ μικρή- άνοδο των ποσοστών του.

Τι επικρατεί σήμερα μέσα στο ΠΑΣΟΚ; Δεν ξέρω. Για να είμαι ειλικρινής, κανείς δεν ξέρει. Ίσως όταν –και εάν- βγεί στη δημοσιότητα η επιστολή Λοβέρδου προς Ανδρουλάκη, μάθουμε κάτι παραπάνω. Μέχρι τότε θα ανταλλάσουμε σκέψεις και υποθέσεις με το ΠΑΣΟΚ τρίτο και καταιδρωμένο να ψάχνει να βρει δυνατές προσωπικότητες που θα μπορέσουν να πείσουν τον κόσμο  να στηρίξει αυτό που απέμεινε από το κραταιό κόμμα του Ανδρέα. Και φυσικά, δεν υποστηρίζω ότι ο Ανδρέας Λοβέρδος  μόνος του θα ήταν αναγκαστικά ο πόλος έλξης των ψηφοφόρων. Θα ήταν όμως ένας στέρεος, σταθερός και αξιόπιστος κρίκος που όχι μόνο θα βοηθούσε τον Ανδρουλάκη να «σταθεί».  Διότι ο Λοβέρδος ούτε μισεί, ούτε φοβάται, ούτε ζηλεύει τον Ανδρουλάκη. Γιατί άλλωστε να τον μισεί ή να τον φοβάται;

Τώρα…. όπως έλεγαν οι παλαιότεροι, «Καλά Κρασιά».

Είναι φυσιολογικό. Ιούλιος - Αύγουστος είναι μήνες διακοπών για τους πολίτες των οποίων τα οικονομικά  δεν πάνε καθόλου καλά και μπορεί να ψήφισαν όπως ψήφισαν αλλά, ως συνήθως, θα περιμένουν σχεδόν αμέσως αποτελέσματα, τα Μ.Μ.Ε. ξαναφτιάχνουν τα προγράμματά τους, οι δημοσιογράφοι πρέπει να κάνουν κι αυτοί διακοπές και οι εκπομπές θα γίνονται με αντικαταστάτες ενώ η κυβέρνηση θα προσπαθεί να πείσει, με γρήγορες -ελπίζω όχι βιαστικές- κινήσεις ότι ορθώς κέρδισε με τέτοια διαφορά τις εκλογές.

Οπλιστείτε με θάρρος. Και όσοι εμπιστευτούν τα γνωστά τους Μ.Μ.Ε. για την ενημέρωσή τους, ας ξέρουν ότι, λίγο-πολύ, τα ίδια θα ακούνε όποιο κουμπί κι αν πατήσουν.

Το κυριότερο θέμα ΔΕΝ θα είναι αν θα τα πάει καλά ο Μητσοτάκης και η νεογέννητη κυβέρνησή του. Ο πρωθυπουργός ξέρει τι θέλει να κάνει, έχει δεσμευτεί, έχει αποφασίσει και το μόνο ερωτηματικό είναι αν  αυτή η νεογέννητη κυβέρνηση θα μπορέσει να ακολουθήσει τους ρυθμούς του.

Προσωπική μου άποψη: Αυτό που ουσιαστικά  θα κυριαρχήσει -είτε μαθαίνουμε την αλήθεια είτε μας σερβίρουν φήμες, πληροφορίες, προβλέψεις, «σούπα-μούπες» και …. διαρροές πηγών- είναι η αναδιαμόρφωση του κομματικού σκηνικού. Διότι το βέβαιον είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει τον νέο Τσίπρα αλλά και ο Τσίπρας, τον νέο ΣΥΡΙΖΑ. Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ -ή ότι έχει απομείνει απ αυτόν- θα έχει διπλό στόχο: 1. Να βρεθεί ο πραγματικά ΝΕΟΣ ηγέτης του κόμματος και 2. Να το αποδείξει στις επερχόμενες Αυτοδιοικητικές εκλογές. Αλλά δεν θα δουλεύουν μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ για να διαμορφώσουν το νέο τους πρόσωπο. Θα δουλεύουν και στο ΠΑΣΟΚ. Το οποίο είναι υποχρεωμένο να ξαναγεννηθεί γιατί αλλιώς θα εξαφανιστεί.

Εκεί βρίσκεται το βασικό πολιτικό ζήτημα. Διότι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναβυθιστεί στην  ανυπαρξία της περιόδου 2004-2010, συγγνώμη αλλά…. φέξε μου και γλύστρισα. Το ΠΑΣΟΚ θα έχει –φαντάζομαι- καταλάβει, διορθώσει, ξαναχτίσει το προφίλ του ενώ, πιθανότατα με τον ΣΥΡΙΖΑ να μην υπάρχει πια ως κόμμα εξουσίας, ο Τσίπρας, «κάτι» θα έχει κάνει.

Τροφή για καλοκαιρινές σκέψεις ρίχνω στο τραπέζι. Και –κατά πάσα πιθανότητα- κάποια πράγματα θα έχουν συμβεί. Ίσως όχι πριν από τις Αυτοδιοικητικές. Αλλά αυτό είναι το έλασσον. Όχι το μείζον.

Η συνάντηση του πρωθυπουργού της Βρετανίας  Ρίσι Σούνακ  με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν για τις τεχνολογίες στη συνάντηση  στην Ουάσινγκτον μπορεί να μην είναι και τόσο κρίσιμη αναφορικά με τη λήψη αποφάσεων αλλά είναι μια καλή αρχή. Γιατί αν θέλουμε πραγματικά να προοδεύσουμε, θα πρέπει αναγκαστικά να βάλουμε φραγμούς και πλαίσιο στην ανθρώπινη φιλοδοξία που -0σύμφωνα με τους πολλούς πλέον σκεπτικιστές- μπορεί να απειλήσει σοβαρά την ισορροπία του κόσμου μας.

Ο κ. Σούνακ  δήλωσε στην Ουάσιγκτον ότι «Στη διάρκεια της ιστορίας δεν έχουμε πάψει να δημιουργούμε νέες επαναστατικές τεχνολογίες που έχουμε χρησιμοποιήσει για το καλό της ανθρωπότητας. Αυτό οφείλουμε να κάνουμε ξανά». Και όπως μάθαμε, η Βρετανία θα φιλοξενήσει την πρώτη παγκόσμια σύνοδο κορυφής για την ασφάλεια της τεχνητής νοημοσύνης . Καλό δείγμα.  Ο κ. Σούνακ φαίνεται ότι καταλαβαίνει γι αυτό και είπε ότι : « «Η τεχνητή νοημοσύνη κατέχει μια απίστευτη δύναμη να μεταμορφώσει τις ζωές μας προς το καλύτερο. Αλλά οφείλουμε να βεβαιωθούμε ότι θα αναπτυχθεί και θα χρησιμοποιηθεί με πλήρη ασφάλεια».

Είναι πολύ σημαντικό το ότι η σύνοδος κορυφής αναμένεται να διεξαχθεί το  φθινόπωρο και να συγκεντρώσει χώρες που έχουν παρόμοια προσέγγιση για να τεθούν οι βάσεις για μια ρύθμιση, διευκρίνισε εκπρόσωπος του Βρετανού πρωθυπουργού. Παραμένει το ερώτημα του ποιες χώρες ΔΕΝ έχουν την ίδια προσέγγιση και ενδεχομένως ΔΕΝ  θέλουν να εξεταστούν οι κίνδυνοι της τεχνητής νοημοσύνης ούτε να συζητήσουν  το  πώς μπορεί να ελεγχθεί  και να μετριαστεί η τεχνολογική εξέλιξη με συντονισμένη δράση διεθνώς.

Είναι γεγονός πάντως ότι ορισμένες  χώρες, μέσω των κυβερνήσεών τους, εξετάζουν τρόπους για να μετριαστούν οι κίνδυνοι αυτής της μέχρι στιγμής απλώς αναδυόμενης τεχνολογίας και μεταξύ αυτών  και η Κίνα, όπου η κυβέρνηση  λέγεται ότι «πείσθηκε» από τον δισεκατομμυριούχο  Ίλαν Μασκ να θεσπίσει κανονισμούς για την τεχνητή νοημοσύνη. Μπορεί να ακούγεται κάπως περίεργο ένας δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας που ανακατεύεται σχεδόν με τα πάντα  να μπορεί να επηρεάσει μια ολόκληρη Κίνα έτσι ώστε να  καταρτίσει κανόνες για τη χρήση αυτής της παραγωγικής τεχνητής νοημοσύνης. Και όμως, αυτός ο άνθρωπος, πιθανώς να  έχει την πειθώ και τα επιχειρήματα –παρά και τις αρκετές επαγγελματικές του αποτυχίες- να πείσει ότι δεν μπορούμε, δεν μας επιτρέπεται να δώσουμε χώρο και ευκαιρίες σε μια τεχνολογική εξέλιξη που ρυθμίζει ο άνθρωπος , ανάλογη και παρόμοια με το Διαδίκτυο να αλλάξει τις συνθήκες εξέλιξης του κόσμου. 

Θα μου πείτε: Μπορεί να το κάνει αυτό το Διαδίκτυο; Και θα σας απαντήσω γρήγορα – αλλά και πολύ ταπεινά- με ένα τεράστιο «ναι». Πρέπει πάντως να συμπληρώσω ότι  και το Διαδίκτυο- κυρίως η αλόγιστη και συμφεροντολογική χρήση του- έχει  ήδη εξελιχθεί  σε –αν όχι εχθρό- αντίπαλο των οργανωμένων κοινωνιών. Κι αυτό χωρίς να βάλω στην εξίσωση την Πυρηνική Ενέργεια που εδώ και χρόνια υποτίθεται ότι έχει «μπει σε κάποιο πλαίσιο» αλλά δεν έπαψε ποτέ, από την ανακάλυψή της, να αποτελεί ένα θηρίο , κλεισμένο σ΄ένα κλουβί.

Είμαι σίγουρος ότι τα ξέρετε, τα ακούσατε, ακούσατε και τις αιτιολογήσεις και δεν θέλω να επανέλθω παρά το ότι είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό όταν εκπρόσωποι εταιρειών παραδέχθηκαν ότι η διαφορά μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ ήταν τόσο μεγάλη που κι αυτοί οι ίδιοι δίσταζαν να το παραδεχτούν. Πλέον, το γεγονός ότι έδειχναν τη διαφορά μικρότερη για «κάποιους λόγους» δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι τα exit polls που παγκοσμίως θεωρούνται αξιόπιστοι παράγοντες στην ανεπίσημη παρουσίαση των αποτελεσμάτων, μπορούν να παρουσιάζονται ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ από τις εταιρείες, για τους όποιους λόγους έχει η κάθε εταιρεία. Και αφού μπορούν –και το παραδέχονται- να αλλοιώνουν  τα νούμερα και τα ποσοστά –ίσως όχι σε σημείο αποφασιστικό για την έκβαση των εκλογών- σημαίνει ότι ο θεσμός, η διαδικασία και η αξία των exit polls δεν είναι αξιόπιστα. Και ίσως, θα έπρεπε ή να μπουν σε «καθεστώς επιτήρησης» η να καταργηθούν.

Σε ένα ανάλογο καθεστώς απαξίωσης έχουν περιπέσει εδώ και πολλά χρόνια τα νούμερα τηλεθέασης καναλιών και προγραμμάτων αφού τα νούμερα παρουσιάζονται όπως «γουστάρουν» οι φορείς εξέτασής τους. Έχουν «χωρίσει» μεταξύ τους τα νούμερα κατά ζώνες , κυρίως σε «Δυναμικό Κοινό» και «Γενικό Σύνολο» αυθαιρέτως χωρίς να μας εξηγήσουν τι θα πει το ένα και τι θα πει το άλλο. Και παρουσιάζουν τα προγράμματα με ποσοστό τηλεθέασης ΑΝΑ ΤΕΤΑΡΤΟ !!! Πόσο αυθεντικά μπορεί να είναι τα νούμερα αφού αλλάζουν ανά 15 λεπτά; Πόσο ποσοστό τηλεθέασης παίρνουν προγράμματα που τα κατατάσσουν στο «Γενικό Σύνολο»  , κάτι που σημαίνει παίρνουν μικρότερα ποσοστά γιατί δεν είναι δυναμικά ; 

Μεγάλη ανάλυση που αποδεικνύει ότι «χειρίζονται» τα προγράμματα και την τηλεθέασή τους  ανά 15λεπτο και ανά κατηγορία όπως ακριβώς  γουστάρουν. Και τώρα, μάθαμε ότι στις εκλογές, μας παρουσίαζαν για κάποιες ώρες αλλοιωμένα ποσοστά γιατί η διαφορά του ενός κόμματος από το άλλο ήταν πολύ μεγάλη.

Δεν θέλω να επεκταθώ και σε ΑΛΛΕΣ περιπτώσεις. Δεν κατηγορώ κανέναν. Ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει αφού κανείς δεν επιβλέπει, κανείς δεν βάζει κανόνες, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να αποδείξει αυτά που λέει, κανείς δεν καταγγέλλεται, κανείς δεν τιμωρείται. Εδώ επεμβαίνουν στο ποσοστό των κομμάτων, τη διαφορά μεταξύ της μιάς από την άλλη εκπομπή θα πρόσεχαν; Κι εμείς μένουμε στο σκοτάδι, εργαλεία στα χέρια των χειριστών οι οποίοι, με κάποιο τρόπο –ερωτηματολόγια, τηλεφωνήματα, sms και ένας Θεός ξέρει με τι άλλο- απαντάμε στα ερωτήματά τους και χρησιμοποιούμαστε ως προστατευτικός θώρακας  των διεργασιών τους.

1. Ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης, σε επίσκεψη και ομιλία του στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς, μιλώντας στη συγκέντρωση, είπε μεταξύ άλλων: «Θα κερδίσουμε και τις  9 μονοεδρικές -Ο χάρτης θα γίνει συνολικά γαλάζιος». Γρεβενά, Ζάκυνθος, Θεσπρωτία, Καστοριά, Κεφαλονιά, Πρέβεζα, Σάμος, Φλώρινα, Φωκίδα, Χίος είναι αυτές  οι μονοεδρικές περιφέρειες και μπορεί το αποτέλεσμά τους  να μην έχει μεγάλη επίπτωση στο συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα , πάντα, όμως, κάτι δείχνουν. Μια –ας πούμε- «τάση». Θα μπορούσε ίσως να το πει και λίγο πιο… ευγενικά κοινοποιώντας τη σιγουριά του ο πρωθυπουργός. Όταν δίνεται μια μάχη, μια πολιτική μάχη, μια στρατιωτική μάχη, έστω μια… ποδοσφαιρική μάχη, το να προεξοφλείται η νίκη δεν είναι και ό,τι καλύτερο. 

Ωστόσο ο Μητσοτάκης δεν τους τη χρωστούσε κι όλας την ευγένεια. Το τι έχει ακούσει αυτές τις εβδομάδες…. ας μην το κουβεντιάσουμε. Στις προεκλογικές συγκεντρώσεις , ο κόσμος  θέλει να την ακούσει την αισιοδοξία του αρχηγού. Είναι δε τόσο επιθετικοί, τόσο αισιόδοξοι, τόσο κραυγαλέοι οι αντίπαλοί του ώστε μάλλον καλά έκανε.

2. Στη διακομματική επιτροπή για το debate, συζητήθηκε αίτημα των δημοσιογράφων που είχαν επιλεγεί για το συντονισμό, να  έχουν το δικαίωμα για μια ελεύθερη ερώτηση στους πολιτικούς αρχηγούς.  Το αίτημα ΔΕΝ έγινε δεκτό. Και έτσι έγινε το debate. Περιεκτικό αλλά ανάλατο. Με τις θέσεις των κομμάτων αλλά χωρίς ενδιαφέρον. Ένα debate που έγινε για να γίνει αλλά και πού έγινε, απλώς βαρεθήκαμε. Γιατί άραγε; Τι ήταν οι έξι επιλεγμένοι δημοσιογράφοι; «Πράκτορες του εχθρού»; Επικίνδυνα άτομα; Ανυπόληπτοι επαγγελματίες που θα υπέβαλαν σκανδαλοθηρικές ερωτήσεις ή ερωτήσεις  που θα έφερναν σε δύσκολη θέση τους πολιτικούς; Οι έξι επαγγελματίες θεωρήθηκαν επικίνδυνοι για το προφίλ των πολιτικών αρχηγών. Πώς τη δέχτηκαν αυτή την προσβολή στην ακεραιότητά τους οι δημοσιογράφοι και δεν αποχώρησαν;  Φοβήθηκαν τους δημοσιογράφους; Τόσο μεγάλη εκτίμηση τρέφουν στους Έλληνες δημοσιογράφους; 
3. Κάτι σημαντικό που ΔΕΝ αναλύθηκε  επαρκώς στον Ελληνικό λαό: Το εκλογικό σύστημα με το οποίο θα γίνουν οι εκλογές; Ξέρει ο Έλληνας τι ψηφίζει;  Οι περισσότεροι μάλλον ναι.  Αλλά εκτός από τους πάσης φύσεως «αρνητές», είμαστε βέβαιοι ότι θα ψηφίσουμε σωστά; Ο καθένας μας, ψηφίζοντας, θεωρεί ότι ψηφίζει σωστά. Ξέρει όμως ότι αναλόγως του εκλογικού συστήματος –απλή αναλογική στην πρώτη αναμέτρηση, ενισχυμένη αναλογική μετά- η ψήφος του μπορεί να «μετρήσει» υπέρ κάποιου κόμματος που ΔΕΝ ψήφισε;.

Με την απλή αναλογική που ισχύει για τις 21 Μαίου, η αναλογία μεταξύ ψήφων και εδρών είναι για όλα τα κόμματα η ίδια. Αυτός ο νόμος δεν έχει μικρά και μεγάλα κόμματα. Έχει 300 έδρες που μοιράζονται αναλογικά  μόνο όμως στα κόμματα που περνάνε το όριο του 3%. Άρα μένουν «αδιάθετες έδρες» και «αδιάθετοι» ψηφοφόροι. Και στη συνέχεια, που πάνε ; Πώς κατανέμονται; Υπάρχει χρόνος. Για εξηγείστε στον λαό.

4. Τελικά ποιος θέλει να συνεργαστεί με κάποιον «άλλον»; Οι περισσότεροι λένε «όχι». Αλλά η απλή αναλογική είναι αμείλικτη. Πήρες το ποσοστό που σού εξασφαλίζει τις απαραίτητες έδρες; Γίνεται κυβέρνηση. Δεν το πήρε κανείς;  Τι θα γίνει την ίδια ώρα που θα ξέρουμε τα τελικά αποτελέσματα; Πάμε για δεύτερο γύρω με ενισχυμένη; ‘Η μήπως θα γίνει «κάτι άλλο»; Ξέρετε με σιγουριά αν θα γίνει δεύτερος γύρος εάν κανείς δεν θα εξασφαλίσει την πλειοψηφία;  Εγώ δεν είμαι 100% σίγουρος γιατί κανείς αρχηγός δεν μού το έχει πει. Μπορεί να κάνω και λάθος αλλά θα ακολουθήσει  η διαδικασία των διερευνητικών εντολών;  Σύμφωνα με το άρθρο 37 του Συντάγματος που ορίζει τη διαδικασία, «αν κανένα κόμμα δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέχει στον αρχηγό του κόμματος που διαθέτει τη σχετική πλειοψηφία διερευνητική εντολή για να διακριβωθεί η δυνατότητα σχηματισμού Kυβέρνησης που να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της Bουλής.    

Και επειδή γνωρίζω καλά Ελληνικά…. για ξαναδιαβάστε τις προηγούμενες 5-6 γραμμές. Θα δοθεί διερευνητική εντολή;  Και τι θα μπορούσε να γίνει σ αυτή την περίπτωση;

Δεν ξέρω δηλαδή αν έχετε αναλύσει και το φαινόμενο της διαπόμπευσης γυναικών, ακόμα και ανήλικων, μέσω της δημοσίευσης παραποιημένων «γυμνών» φωτογραφιών τους  το οποίο «πέτυχε» ένας φαίνεται ότι διαδίδεται όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότερο στη χώρα μας. Το γεγονός ότι 15χρονος  από τον Ασπρόπυργο συνελήφθη την από την αστυνομία γιατί  "ψάρεψε" φωτογραφίες δύο 12χρονων κοριτσιών από το Instagram, τις "έγδυσε" με λογισμικό τεχνητής νοημοσύνης και τις διαπόμπευσε, στέλνοντάς τις σε συμμαθητές του.

Δεν ξέρω αν είδατε αυτό το περίεργο κατασκεύασμα –ονόματι Ερμής-  που είναι «δημιούργημα» της τεχνητής νοημοσύνης και παρουσιάστηκε από την ΕΡΤ ως «παρουσιαστής»  στο πλαίσιο της ξενάγησης στο Ραδιομέγαρο και στο νέο, υψηλής τεχνολογίας στούντιο που θα φιλοξενούσε  το debate των πολιτικών αρχηγών για τις εκλογές. Ο οποίος «Ερμής» ψέλλισε τα λόγια που του έβαλαν  στον κεντρικό του «εγκέφαλο» και μας είπε με μια περίεργη φωνή ότι : «Κανονικά θα έπρεπε να κάνει ο κ. Κουβαράς αυτή την παρουσίαση, αλλά λόγω φόρτου εργασίας επιστράτευσαν εμένα. Τους έβαλα ιδέες. Θέλουν λέει, να ακολουθούν πάντα την τελευταία λέξη της τεχνολογίας».

Αν και λάτρης –και χρήστης- της τεχνολογίας, τρόμαξα. Και ξαναδιάβασα προσεκτικά μια ανοιχτή επιστολή που έστειλαν προ ολίγων ημερών στο Ινστιτούτο Future of Life,  1.000 ερευνητές απ’ όλο τον κόσμο, εκφράζοντας  τις ανησυχίες τους για τη ραγδαία ανάπτυξη, , των συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης από τις εταιρείες τεχνολογίας  χωρίς κανένα ρυθμιστικό πλαίσιο.

Τι διάβασα στην επιστολή:  «Τους τελευταίους μήνες είδαμε εργαστήρια τεχνητής νοημοσύνης να εγκλωβίζονται σε έναν αγώνα εκτός ελέγχου για να αναπτύξουν και να παρουσιάσουν όλο και πιο ισχυρά ψηφιακά μυαλά που κανείς —ακόμα και οι δημιουργοί τους— δεν μπορεί να καταλάβει, να προβλέψει ή να ελέγξει αξιόπιστα».

Έψαξα και βρήκα αυτό που είχα διαβάσει προ δυο μηνών σε κείμενο στο artinews.gr με τίτλο «Τεχνητή νοημοσύνη: Παράδεισος ή δυστοπία;» όπου είχαν κατατεθεί  οι  απόψεις δυο παγκόσμιας εμβέλειας επιστημόνων, του Στήβεν Χόκινγκ και της Χάνα  Άρεντ για το θέμα. Ο πρώτος έλεγε: «Φοβάμαι ότι η τεχνητή νοημοσύνη ίσως αντικαταστήσει τους ανθρώπους εξολοκλήρου… Φοβάμαι ότι η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να καταστρέψει την ανθρωπότητα…» Και η δεύτερη  σημείωνε πως «αν διαχωριστεί η γνώση από την κριτική σκέψη τότε ο άνθρωπος κινδυνεύει να γίνει δούλος των τεχνικών δημιουργημάτων του.».  

Οι 1000 ερευνητές σημείωναν: «Καλούμε όλα τα εργαστήρια Τεχνητής Νοημοσύνης  να σταματήσουν αμέσως για τουλάχιστον έξι μήνες την διαμόρφωση  των πανίσχυρων συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης  Εάν μια τέτοια παύση δεν μπορεί να εφαρμοστεί γρήγορα, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να παρέμβουν και να θεσπίσουν μορατόριουμ», αναφέρεται στην επιστολή των 1000 ερευνητών.

Γιατί άραγε; Και πού αναφέρονταν; Όπως  λένε οι αναλυτές : «Ο φόβος των επιστημόνων είναι ότι τα συστήματα αυτά σε «λάθος» χέρια, μπορούν να συμβάλουν στη δημιουργία fake news, σε χειραγωγήσεις, σε κοινωνικό αποκλεισμό πληθυσμιακών ομάδων και άλλων στην ουσία φρικτών εφαρμογών». Προσθέτω: Και στην διεθνή τρομοκρατία.

Παραμένω τρομαγμένος. Καλή, απαραίτητη, χρήσιμη, αξιομνημόνευτη η πρόοδος της τεχνολογίας αλλά μέχρι πού; Θα την ελέγξουν; Θα νομοθετηθούν παγκοσμίως  και εγκαίρως περιορισμοί; Δεν θα ήθελα να παραλληλίσω την εξέλιξη αυτής της τεχνολογίας με την δημιουργία πυρηνικών όπλων μαζικής καταστροφής που και γι αυτήν εκφράζονταν εγκαίρως φόβοι προ 50-60 ετών αλλά και απόλυτη σιγουριά για το ότι «όλα ήταν υπό έλεγχο». Αλλά τελικά, ξέφυγαν από κάθε έλεγχο.

Διαβάζοντας ότι « Προβάδισμα 4,5 μονάδων διατηρεί η Νέα Δημοκρατία έναντι του ΣΥΡΙΖΑ στην πρόθεση ψήφου, σύμφωνα με δημοσκόπηση της Pulse για λογαριασμό του ΣΚΑΪ με τη Ν.Δ. να συγκεντρώνει 29,5% και ο ΣΥΡΙΖΑ 25%», σκεφτόμουν ότι  : 1. Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων  λένε ό,τι θέλουν δεδομένου ότι νεότερη δημοσκόπηση της ALCO μιλάει για προβάδισμα 6,2 μονάδων της Ν.Δ.  και ποσοστά 31,6 έναντι 25,4  ή 2. Κάτι πολύ στραβό βρίσκεται σε εξέλιξη και δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις μέσω των δημοσκοπήσεων.

Όχι ότι θεωρώ αυτές τις δηλώσεις αλλά και τα «αποτελέσματα» των δημοσκοπήσεων, 40 τόσες μέρες πριν από τις εκλογές, ως ιδιαίτερα αξιόπιστο δείγμα αλλά βλέπω ένα πολύ περίεργο κλίμα. Ένα κλίμα που δεν βοηθά και τόσο τον απλό, αγνό ψηφοφόρο να οριστικοποιήσει το τι θα ψηφίσει. Απλώς τον μπερδεύει.

Φυσικά στη διαμόρφωση αυτού του κλίματος συντελούν και οι διάφορες δηλώσεις του κ. Βαρουφάκη που περιλαμβάνουν περίεργες  ακρότητες  για κάποια «Δήμητρα» που προτείνει σε περίπτωση που κλείσουν οι τράπεζες και για κάποιον  "Οδυσσέα", ένα σχέδιο που «σώζει και τα σπίτια του κόσμου». Συντελεί βέβαια και ο  κ. Τσίπρας  λέγοντας ότι  «δεν θέλω εκ των προτέρων να αποκλείσω κανέναν» και ότι «υπάρχουν πολλοί τρόποι να στηριχτεί μια κυβέρνηση είτε με τη συμμετοχή κάποιου σε αυτή είτε με την ανοχή του».

Χωρίς να μπορώ να αποκωδικοποιήσω την  έννοια της «ανοχής» που είπε ο κ. Τσίπρας, συμφωνώ απόλυτα με τη θέση Μητσοτάκη ότι «Η απλή αναλογική εγκυμονεί έναν μεγάλο κίνδυνο, γιατί πράγματι πιστεύω ότι στο χέρι μας είναι να τον αποτρέψουμε πλήρως. Ποιος είναι ο κίνδυνος; Αυτή η κυβέρνηση των ηττημένων».

 Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί «βάζει στο τραπέζι» την κωμικοτραγική ιδέα της «κυβέρνησης των ηττημένων». Δεν καταλαβαίνω ούτε  το σχόλιό του «Σκεφτείτε τώρα αντί για ευρώ να πληρώνεστε με «Δήμητρες», με κλειστές τράπεζες». Αυτές οι σκέψεις του πρωθυπουργού και αρχηγού του πρώτου κόμματος είμαι σίγουρος ότι μπερδεύει ακόμα περισσότερο τον απλό πολίτη που ακούει… ακούει… ακούει  αλλά δεν καταλαβαίνει τίποτα γιατί όλοι τον μπερδεύουν.

Τελειώνω. Τα καθαρά λόγια και τα καθαρά πρόσωπα είναι πάντα μια έμπνευση για τον μέσο πολίτη. Ο Μητσοτάκης τα διέθετε πάντα αυτά τα προσόντα. Οι δημοσκοπήσεις τον φέρνουν συνεχώς πρώτο, με μεγάλη ή μικρότερη διαφορά. Ας μείνει εκεί προβάλλοντας το έργο της κυβέρνησής του. Κι ας μην παρασυρθεί σε συζητήσεις για «Δήμητρες», «Οδυσσέα», κυβέρνηση ηττημένων και τα λοιπά «Τσιπρικά» και «Βαρουφακικά». Τον πρώτο γύρο θα τον κερδίσει. Ας ασχοληθεί με τον δεύτερο.

Με χαροποίησε επίσης  γιατί  1. αναδεικνύει τα συστημικά προβλήματα και τις δυσλειτουργίες που εν ολίγοις προκάλεσαν την τραγωδία, 2. προτείνει μια δέσμη άμεσων, βραχυπρόθεσμων και μεσομακροπρόθεσμων μέτρων για την ασφαλή, εύρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία των σιδηροδρομικών μεταφορών στην Ελλάδα και  3. Εκφράζει ευχή να μην αποτελέσει αντικείμενο πολιτικής ή κομματικής εκμετάλλευσης ή αντιπαράθεσης».

Αφήνω στο πλάι την αντίρρησή μου στο σημείο που ένα τέτοιο πόρισμα εκφράζει απλώς «ευχή» ( ασχέτως που ένα πόρισμα δεν δικάζει), χαίρομαι που ο υπουργός Γεραπετρίτης  το χαρακτήρισε πόρισμα πραγματικής καταγραφής και επ' ουδενί συγκάλυψης και κυρίως χαίρομαι που  προκύπτει ότι το δυστύχημα ήταν συνέπεια της συνδρομής πολλών παραγόντων, όπως το επίπεδο λειτουργίας, το ανθρώπινο δυναμικό και τον τεχνολογικό εξοπλισμό, καθώς και το διοικητικό επίπεδο.

Οι πρώτες αναλύσεις του πορίσματος που χρειάστηκαν 43 ημέρες έντονης μελέτης για να αποκαλυφθούν  έδωσε την ευκαιρία σε ανθρώπους που  άρχισαν και μιλούν για ευθύνες και καταλογισμό. Και εκεί, αρχίζουμε και το «χάνουμε» λίγο. Διότι όλοι όσοι το διάβασαν και το ξαναδιάβασαν – εμού συμπεριλαμβανομένου, βλέπουν τις σελίδες ενός πορίσματος και βγάζουν αποφάσεις. Επιτρέψτε μου να μην συμμετάσχω σ αυτό. Θα περιμένω όπως συνιστώ και σε άλλους που έχουν τη δυνατότητα δημοσίευσης των απόψεών τους να περιμένουν επίσης.

Το ενδιαφέρον – ιδιαίτερα ενδιαφέρον θεωρώ- είναι ότι  στην πρώτη σελίδα του reporter.gr δημοσιεύεται ένα άρθρο του πολύ γνωστού σχολιαστή «Αμφικτύονα» με τίτλο «Υπάρχει θεραπεία για τη βλακεία;». Το άρθρο του «Αμφικτύονα» δεν αφορά το δυστύχημα, ούτε το πόρισμα αλλά ένα άλλο, άσχετο θέμα. Ο συνειρμός ωστόσο ταιριάζει «γάντι» στα όσα συμβαίνουν σε διάφορους τομείς στη σημερινή Ελλάδα.

Πόσο θα ήθελα να το έχουν διαβάσει αυτό το άρθρο όσο περισσότεροι υπεύθυνοι είναι δυνατόν απ΄ αυτούς που ασχολούνται ή θα ασχοληθούν με την ολοκλήρωση του καταλογισμού ευθυνών όχι για να παραλληλίσουν τα δυο θέματα αλλά για να εκτιμήσουν τον τίτλο «Υπάρχει θεραπεία για τη βλακεία;». Κι αυτό γιατί τα πρώτα «μηνύματα» που πήρα από δηλώσεις και εκτιμήσεις των ευρημάτων του πορίσματος ΠΡΙΝ καν παραδοθεί, έφταναν στο σημείο να καταλήξουν σε συμπέρασμα ότι ο ανθρώπινος παράγοντας που συνήργησε ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ  στην τραγωδία, θα πρέπει –περίπου- να κατηγορηθεί για  έλλειψη ικανοτήτων και βλακεία. Και συνεπώς να θεωρηθεί ότι θα πρέπει και  να  απαλλαγούν λόγω βλακείας.

Μπορεί να  κάνω λάθος, μπορεί και όχι. Μπορεί οι «υπεύθυνοι λειτουργίας» να είναι πράγματι ανίκανοι, ανεκπαίδευτοι και βλάκες. Μπορεί και να μην είναι. Για σκεφτείτε όμως: Είναι δυνατόν να βγει ποτέ επίσημα προς «τα έξω» μια τέτοια άποψη; Και μετά, αφήστε τη φαντασία σας να οργιάσει.

Οι δημοσκοπήσεις βέβαια έρχονται η μια μετά την άλλη, σχεδόν όλες  για λογαριασμό τηλεοπτικών καναλιών και εντύπων, κάτι που σημαίνει ότι είναι στην ουσία  ένα «πληρωμένο προιόν» που χωρίς να χάνει τη σημασία του, απέχει από την πραγματικότητα και ελαφρώς διαφοροποιείται διότι… έτσι.

Ενώ δυο-τρεις τελευταίες δημοσκοπήσεις έδειχναν μια μικρή πτώση του ποσοστού της Νέας Δημοκρατίας, αυτή που διάβασα σήμερα, 3 Απριλίου, μια δημοσκόπηση της Interview για το Politic.gr , έναν ιστότοπο από τη Θεσσαλονίκη, δείχνει ανάκαμψη του ποσοστού της ΝΔ, με τη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ να φτάνει το 5% για τις εκλογές 2023. Όπως υπενθυμίζει,  τον Μάρτιο η διαφορά ήταν στο 3,6% και τον Φεβρουάριο στο 6,7%..

Αξιοσημείωτα συμπεράσματα της δημοσκόπησης είναι : 1. οι «αναποφάσιστοι» επιστρέφουν στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα να ενισχύονται τα ποσοστά και των δύο μεγάλων κομμάτων, 2.  ενώ η πλειοψηφία ζητάει αυτοδύναμη κυβέρνηση και όχι κυβέρνηση συνεργασίας, το σενάριο της αυτοδυναμίας φαίνεται να απομακρύνεται και 3. «Όχι» σε Βενιζέλο και «Άγνωστο Χ» για πρωθυπουργό».

Με την «Πρώτη Κάλπη» να έχει οριστεί για την Κυριακή 21 Μαΐου, όλα αυτά σημαίνουν κάτι ιδιαίτερο ενάμιση μήνα νωρίτερα; Κατά την προσωπική μου γνώμη όχι. Και κυρίως για την «Πρώτη Κάλπη» αφού για την «Δεύτερη Κάλπη» που θα έρθει στις αρχές Ιουλίου, δίνεται πολύς χρόνος ακόμη για κάθε λογής ανατροπές αφού και το εκλογικό σύστημα αλλάζει και το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μαίου θα παίξει τον ρόλο του.

Και ερχόμαστε στη «Γάτα» και το «Ποντίκι» βασικά αλλά και στα υπόλοιπα κομμάτια των διεκδικητών : Όλα τα κόμματα σκοπεύουν στην – ας πούμε-«αξιοπρεπή» επίδοσή τους στις 21 Μαίου. Για τη Νέα Δημοκρατία, η πρωτιά είναι υποχρεωτική. Για τον Σύριζα, η διαφορά από το πρώτο κόμμα δεν πρέπει να μεγαλώσει. Απαραιτήτως. Τα υπόλοιπα κόμματα δεν σκέφτονται καν την «πρωτιά» που είναι «όνειρο απατηλό» .Για το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ το ποσοστό της 21ης Μαίου πρέπει να αυξηθεί κατά 2 με 3 μονάδες . Και οι υπόλοιποι σκέφτονται περισσότερο το ποσοστό που θα πάρουν οι τρεις πρώτοι –ώστε να υπάρχει κάποια δική τους ευκαιρία- και μετά το δικό τους.

Μέσα σ΄ αυτό το σταυρόλεξο, οι φανερές και σωστές δημοσκοπήσεις είναι απαραίτητες για να καθορίσουν τη στρατηγική τους όλα τα κόμματα, ιδίως με το μυαλό στο –δύσκολο αλλά πιθανό- ενδεχόμενο μιας «Τρίτης Κάλπης». Φυσικά οι εκλογές κρίνουν το πολιτικό μέλλον των κομμάτων, τόσο αυτών που θέλουν την εξουσία όσο και αυτών που θέλουν να παίξουν κάποιο ρόλο. Και γι αυτό, οι δημοσκοπήσεις πρέπει να αποδειχτούν αξιόπιστες αν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων θέλουν να υπάρχουν και ΜΕΤΑ τις εκλογές.

Μια προσωπική εκτίμηση: Η «Γάτα» θα το φάει το «Ποντίκι». Αλλά για όλα τ΄ άλλα, η υπόθεση θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον μέχρι τα μεσάνυχτα της Κυριακής του Ιουλίου που θα βγουν τα αποτελέσματα.

Δυο πολύ φτωχοί άνθρωποι, εκείνος Ανδριώτης από το Κόρθι κι εκείνη πρόσφυγας από την Λετονία που πήγε άρον-άρον στην Οδησσό για να επιβιώσει, παντρεύτηκε έναν Κεφαλονίτη έμπορο που της πέθανε δυο χρόνια μετά και αναγκάστηκε να έρθει όπως όπως στην Ελλάδα με δυο μικρά παιδιά, τη μάννα μου και την υιοθετημένη θειά μου. Κατέληξε να πλένει πιάτα σε μια ταβέρνα στον Πειραιά, αγάπησε τον «βιολιτζή» της ταβέρνας, εκείνος τραυματίστηκε βαριά σε ένα καυγά,, έμεινε τυφλός, πήρε «τον ομματιών του» και πήγαν όλοι πρώτα στην Άνδρο και μετά, στην Αθήνα όπου εγκαταστάθηκαν σε μια παράγκα στου Ζωγράφου.

Όλα αυτά μπορεί και να μην σας ενδιαφέρουν τόσο αφού είναι προσωπικές μου ιστορίες. Εγώ όμως τους λάτρεψα και τους δυο και εισέπραξα τεράστια αγάπη και φροντίδα τα δύσκολα μετακατοχικά χρόνια όταν η μητέρα μου με πήγαινε τακτικά στου Ζωγράφου για να μπορεί να δουλέψει. Τεράστια αγάπη και φροντίδα από έναν τυφλό «βιολιτζή» και μιαν άπορη Λετονή που είχε ξεχάσει τα Ρώσικα και δεν έμαθε ποτέ της καλά Ελληνικά. Και ήταν ο τυφλός «βιολιτζής» που με έμαθε ν ακούω μουσική και να ζω με το τίποτα.

Η γνωριμία μου με τον Βαγγέλη ξεκλείδωσε τις παιδικές μου αναμνήσεις. Είχα μάθει να ζω δίπλα σε έναν ανάπηρο, ξαναθυμήθηκα και ευαισθητοποιήθηκα. Από τότε, όταν ήμουνα πλέον βουλευτής, άρχισα να προσπαθώ να φανώ χρήσιμος στον κόσμο της αναπηρίας γιατί χωρίς αυτόν, ούτε που ξέρω τι εσωτερικό κόσμο θα είχα αποκτήσει.

Διαβάζοντας λοιπόν μιαν επιστολή της Ομοσπονδίας Κωφών Ελλάδος που υλοποιεί εδώ και χρόνια το Πρόγραμμα Διερμηνείας στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα (Ε.Ν.Γ.), με στόχο την κάλυψη των πάσης φύσεως επικοινωνιακών αναγκών των κωφών και βαρήκοων πολιτών και κατ’ επέκταση, την  απρόσκοπτη πρόσβασή τους σε όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες, σε ισότιμη βάση με τους υπόλοιπους πολίτες αυτής της χώρας.

Ε λοιπόν, το  2020 για πρώτη φορά στην ιστορία λειτουργίας του , από το πρόγραμμα αφαιρέθηκε ο σχετικός κωδικός από τον Κρατικό Προϋπολογισμό, αφήνοντάς το επί της ουσίας στον αέρα. Η  Ομοσπονδία καλεί επανειλημμένως την ηγεσία του αρμόδιου Υπουργείου για επίλυση του κρίσιμου αυτού ζητήματος αλλά ουδεμία ενέργεια έχει γίνει..

Η  Ομοσπονδία Κωφών Ελλάδος σάς έχει απευθύνει αλλεπάλληλα αιτήματα συνάντησης για τα κρίσιμα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι κωφοί – βαρήκοοι πολίτες και τα οποία χρήζουν άμεσης λύσης -όπως ο κίνδυνος διακοπής λειτουργίας του Προγράμματος Διερμηνείας- δυστυχώς χωρίς καμία ανταπόκριση, γεγονός που μας απογοητεύει ιδιαίτερα και μας προβληματίζει εντόνως. Από την 1η Ιανουαρίου 2023 οι διερμηνείς Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας, που εργάζονται για το Πρόγραμμα της Ομοσπονδίας μας και καλύπτουν καθημερινώς τις επικοινωνιακές ανάγκες των κωφών – βαρήκοων πολιτών, παραμένουν απλήρωτοι.

Δεν συνεχίζω με τα εύλογα αιτήματα. Αλλά θλίβομαι και απορώ που κωφοί, τυφλοί, κινητικά ανάπηροι, τετραπληγικοί, πάσχοντες από ανίατες παθήσεις, βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση. Όλες οι κατηγορίες αναπήρων έχουν προβλήματα και αιτήματα. Πως είναι δυνατόν; Τι θα κάνουν; Πως θα ζήσουν; Όλα τα προβλήματα που θα ισοπέδωναν τους «υγιείς» πολίτες, λύνονται με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Για να λυθεί ΕΝΑ πρόβλημα των αναπήρων, χρειάζεται να γίνει πραγματική επανάσταση;

Η παράγραφος 1 του άρθρου 61 του Ν. 4488/2017 ορίζει:  «Κάθε φυσικό πρόσωπο ή νομικό πρόσωπο δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου υποχρεούται να διασφαλίζει την ισότιμη άσκηση των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία στο πεδίο των αρμοδιοτήτων ή δραστηριοτήτων του, λαμβάνοντας κάθε πρόσφορο μέτρο και απέχοντας από οποιαδήποτε ενέργεια ή πρακτική που ενδέχεται να θίγει την άσκηση των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία».

Και ακόμα: « Η ελληνική νοηματική γλώσσα αναγνωρίζεται ως ισότιμη με την ελληνική γλώσσα. Το κράτος λαμβάνει μέτρα για την προώθησή της, καθώς και για την κάλυψη όλων των αναγκών επικοινωνίας των κωφών και βαρήκοων πολιτών».

Δυστυχώς έχουμε – ως; Κράτος- συνηθίσει να θεωρούμε τους πάσης φύσεως ανάπηρους, «πολίτες Β΄. κατηγορίας».  Και έρχονται εκλογές. Ούτε αυτό «συγκινεί» τους αρμόδιους;

Με πιάνει κατάθλιψη όταν σκέφτομαι αυτά που αποκαλύπτονται για τα «φονικά» τούνελ και για το ότι υπήρχαν άνθρωποι που ΓΝΩΡΙΖΑΝ τα προβλήματα εδώ και χρόνια και δεν έκαναν τίποτα. Αλλά μου είναι αδύνατον να αντιληφθώ πώς μια χώρα-μέλος της Ευρωπαικής Ένωσης πάει για εκλογές ύστερα από όλα όσα έγιναν, όσα αποκαλύφθηκαν και όσα συνεχίζουν να αποκαλύπτονται.

Αισθάνομαι ακόμα χειρότερα απ΄ όσο αισθανόμουν το 2018, τον Ιούλιο, μετά την τραγωδία στο Μάτι και τους 102 νεκρούς. Τα ίδια σκεφτόμουν και τότε. Πώς θα πήγαινε η χώρα σε εκλογές ένα χρόνο μετά;  Άλλη κυβέρνηση – που το πλήρωσε ακριβά το Μάτι- αλλά η ίδια , πάνω-κάτω Δημόσια Διοίκηση, οι ίδιοι τεχνοκράτες, η ίδια χώρα. 

Δεν μάθαμε τίποτα από το Μάτι. Κάναμε εκλογές, βγήκαν όλοι στα μπαλκόνια, στις πλατείες, στις συγκεντρώσεις, ζήτησαν ψήφο, έχασε η κυβέρνηση που διοικούσε τη χώρα το 2018, βγήκε μια νέα κυβέρνηση και τέσσερα-τεσσεράμιση χρόνια μετά, ζήσαμε τα Τέμπη. Η κυβέρνηση άλλαξε, η χώρα όχι. Παρέμεινε παρατηρητής της κακοτεχνίας, των ελλείψεων, των «νεκρών σημείων», των νεκρών ανθρώπων.

Όπως έγραψα στην αρχή, δεν θέλω, από σεβασμό στους νεκρούς και τους τραυματίες, ούτε μπορώ , λόγω έλλειψης εξειδικευμένων γνώσεων να γίνω τιμητής καμιάς κυβέρνησης. Ούτε η κυβέρνηση Τσίπρα, ούτε η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήθελαν τις τραγωδίες. Αλλά ούτε τις απέτρεψαν. Θυμάμαι τον Χαρίλαο Τρικούπη:  «Τις πταίει;» Μια φράση που μπορεί και να μην ελέχθη ποτέ ( αμφισβητείται ότι την είπε ο τότε πρωθυπουργός) αλλά μας έρχεται πάντα στο μυαλό, κάθε φορά που συμβαίνει στην Ελλάδα μια καταστροφή, αναζητείται ο φταίχτης αλλά δεν βρίσκεται ποτέ. Φταίει άραγε η «ματιασμένη» χώρα μας ;  Οι εξωγήινοι; Οι Αμερικάνοι; Ο Πούτιν; Ο Ερντογάν; Οι Κινέζοι; Ή μήπως το «κακό μας ριζικό;».

Ερώτημα σοβαρό και επίκαιρο: Δεν μπορούμε να φέρουμε πίσω στη ζωή τους νεκρούς. Δεν μπορούμε – συνταγματικά- να ΜΗΝ κάνουμε εκλογές. Μπορούμε όμως να ορκιστούμε όλοι ότι δεν θα ξανακάνουμε από βλακεία, τεμπελιά και αδιαφορία τα ίδια σφάλματα; Μπορούμε να ερευνήσουμε σωστά ,επιστημονικά και δίκαια τα γεγονότα; Μπορούμε τέλος πάντων να επιλέξουμε να διορθώσουμε τα μείζονα και όχι τα ελάσσονα; Να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων; Και να διαψεύσουμε τον Σαββόπουλο όταν έγραφε : « Δεν υπάρχει ελπίς – Στην Ελλάδα ζεις»;

Ένας από τους σοβαρότερους λόγους που καθορίζουν το πόσο άχρηστα είναι τα λόγια, απ΄ όπου κι αν εκφέρονται, είναι, στην παρούσα περίπτωση των Τεμπών και το γεγονός ότι η πρωτοφανής τραγωδία συνέβη ένα μικρό διάστημα πριν από τις εκλογές. Γεγονός που ανάγκασε το πολιτικό «προσωπικό» της χώρας  να πει ΠΟΛΛΑ λόγια. τα οποία, είναι –όπως ξέρουμε- φτώχεια.

Γι αυτό και τα –απαραίτητα ως ένα σημείο- λόγια μιας κυβέρνησης και μιας αντιπολίτευσης θα έπρεπε να έχουν περάσει μέσα από μια εξαιρετικά προσεκτική «κρισάρα» στην οποία, μαζί με τις πολιτικές αναφορές, να υπάρχει πολύ συναίσθημα, πολλή λογική, πολλή ευαισθησία, πολύς πόνος, πολλή κατανόηση.

Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Ο λόγος που βγήκε από το στόμα των πολιτικών ηγεσιών ήταν ξερός, καθαρά απολογητικός από τη μια πλευρά και καθαρά καταγγελτικός από την άλλη. Χρειαζόταν ΠΟΛΥ μεγάλη προσοχή για να γραφτεί μια δήλωση, ένα διάγγελμα, μια ανακοίνωση που θα περιείχε στις σωστές διαστάσεις της, την καταλυτική αλήθεια. Δύσκολο πράγμα. Και ποιος την ήξερε αυτή την αλήθεια;

Γι αυτό λίγα λόγια και πολλή «αιδήμων σιωπή» θα έπρεπε να κυριαρχήσει. Τι νόημα είχε να πει η εκπρόσωπος του Σύριζα κ. Τσαπανίδου ότι ««Ωραίο το κείμενο που έγραψαν οι επικοινωνιολόγοι στον κ. Μητσοτάκη για να το αναρτήσει στο fb. Γεμάτο ενσυναίσθηση. Όπως λέει και στην αρχή, αυτή τη φορά χωρίς ξύλινα λόγια. Όπως δηλαδή κάθε άλλη φορά. Ωραία και η συγνώμη που τον ανάγκασαν να γράψει. Μόνο που άργησαν πέντε ημέρες».

Αλλά το κείμενο του κ. Μητσοτάκη δεν ήταν και τόσο καλό. Το είχαν «παιδέψει» πολύ. Αλλά είπε ότι ΟΦΕΙΛΕΙ «μια συγγνώμη τόσο προσωπική, όσο και στο όνομα όσων κυβέρνησαν τη χώρα». Είπε ότι «οφείλει» μια συγγνώμη αλλά ΔΕΝ τη ζήτησε. Και ολοκλήρωσε συμπληρώνοντας –πολιτικά- με το επιχείρημα ότι την οφείλει και στο όνομα όσων κυβέρνησαν τη χώρα».  Των προηγούμενων κυβερνήσεων δηλαδή που έχουν τις δικές τους ευθύνες.

Κι όσο για τα «ξύλινα λόγια» που η κ. Τσαπανίδου υποσημείωσε ορθώς ότι ΔΕΝ είπε ο πρωθυπουργός, ας διάβαζε τα λόγια των άλλων πολιτικών αρχηγών. Για να καταλάβει και ο κόσμος τι σημαίνει «ξύλινα λόγια».

Ο κ. Μητσοτάκης απέφυγε να μιλήσει για ολιγωρίες και παραλείψεις των άλλων κυβερνήσεων, από το ’14 ως το ’19. Καλά έκανε. Θα το κάνει σίγουρα αύριο μεθαύριο. Όταν και θα ζητήσει συγγνώμη, δεν γίνεται αλλιώς. Με ένα «οφείλω», δεν ξεμπερδεύει. Οι άλλοι; Τι θα κάνουν;

‘Οσο οι πολιτικοί ηγέτες δεν γράφουν μόνοι τους τα κείμενά τους αλλά εμπιστεύονται «άλλους», αναλαμβάνουν πλήρως την ευθύνη ΚΑΙ όσων λένε ΚΑΙ όσων δεν λένε.

Η τραγωδία στα Τέμπη σίγουρα δεν οφείλεται σε ΕΝΑ λάθος ΕΝΟΣ ατόμου. Ευθύνονται πολλοί. Αλλά την ώρα της πρώτης δήλωσης, με μια χώρα που πονά, κλαίει και βρυχάται από απελπισία, δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Χρειάζονται λίγα και καλά. Και μόνο αυτά τα λίγα και καλά μπορούν να στάξουν τρεις σταγόνες βάλσαμο στις ματωμένες καρδιές.

Και κάτι τελευταίο: Οι ποδοσφαιρικοί αγώνες που αναβλήθηκαν, ορθώς αναβλήθηκαν. Μόνο που στη θέση τους θα έπρεπε να έχουν μπει σωστές, σοβαρές, περιεκτικές και αναλυτικές τηλεοπτικές εκπομπές που θα τοποθετούσαν τα αίτια της τραγωδίας σε κάποιο σωστό πλαίσιο. Αντ αυτών, «πήξαμε» στις κωμωδίες. Και στο απαραίτητο «Survivor».

Θα μπορούσαμε να θυμηθούμε το 2000 και το «Εξπρές Σάμινα» που βυθίστηκε λίγο έξω από το λιμάνι της Πάρου με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 81 άτομα. Το 2003 όταν 21 μαθητές από το Α’ λύκειο Μακροχωρίου Ημαθίας έχασαν τη ζωή τους σε ένα φρικτό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Τον Δεκαπενταύγουστου του 2005 όταν το Boeing 737 της Helios Airways που συνετρίβη σε λοφώδη περιοχή δίπλα στο Γραμματικό Αττικής και όλοι οι  επιβαίνοντες, 115 επιβάτες και 6 μέλη του πληρώματος έχασαν τη ζωή τους. Την 15η Νοεμβρίου του 2017 και τους 24 νεκρούς , μετά από έντονη στη Μάνδρα, τη Νέα Πέραμο, τη Μαγούλα και την Ελευσίνα. Το 2018 και τους νεκρούς από την φωτιά στο Μάτι. Και τόσα άλλα, φρικτά, παλαιότερα: Το ναυάγιο του «Ηράκλειο», τη σύγκρουση τρένων στο Δερβένι, την τραγωδία της Θύρας 7, το 1981, όπου έχασαν τη ζωή τους 21 φίλοι του Ολυμπιακού.

Θα θυμόμασταν και κάτι. Και θα μαθαίναμε, οι νεότεροι.

«Και τώρα; Τι θα γίνει;» αναρωτιόταν – και δικαιολογημένα- ο κόσμος αφού πέραν της διαρροής του πολύ σοβαρού πορίσματος που μεταξύ άλλων μιλούσε και για …. 22 «ύποπτα» εκατομμύρια ευρώ, ουδέν συνέβαινε ενώ σε αρκετά δημοσιεύματα διατυπωνόταν και η σοβαρότατη κατηγορία περί «σύστασης εγκληματικής οργάνωσης» ;

Το βράδυ του Σαββάτου, η εκπομπή Just the two of us  βγήκε κανονικά – και ζωντανά- στον αέρα και ο παραγωγός/παρουσιαστής, χαμογελαστός και «αστραφτερός»  είπε απλώς δυο κουβέντες στην αρχή προαναγγέλλοντας ότι για το «ζήτημα» θα μιλούσε στο τέλος. Ακολούθησαν για 3-4 ώρες τραγούδια και χοροί και αστεία και κληρώσεις δώρων και πιστέψαμε ότι η διαρροή ήταν περίπου «μούφα» και όλα είχαν προφανώς «ρυθμιστεί».

Στο τέλος της εκπομπής, ο καταγγελλόμενος παρουσιαστής/παραγωγός, πάντα χαμογελαστός και «αστραφτερός»,  είπε:  «Τις τελευταίες μέρες ακούστηκαν και γράφτηκαν πάρα πολλά. Τα περισσότερα, σχεδόν όλα, είναι ψέματα. Δεν έχω κρυφτεί ποτέ και ούτε έχω κάτι να κρύψω. Ο Κοκλώνης, λοιπόν, είναι εδώ. Ρωτήστε με ότι θέλετε, αλλά σας παρακαλώ σταματήστε να στοχεύετε μια εταιρία με 600 εργαζόμενους που δουλεύουν σκληρά.  Αυτούς δεν θα σας αφήσω να τους πειράξετε». Και η εκπομπή τελείωσε αφήνοντας όλα τα ερωτήματα αναπάντητα. Λόγω Καθαρής Δευτέρας άραγε;

Επειδή για όλα αυτά που είχαν διαρρεύσει δεν έχω προσωπική  γνώση, έψαξα και διάβασα. Και ξεχώρισα τα θέματα: 

1. Ως επικεφαλής εγκληματικής οργάνωσης φέρεται ο γνωστός τηλεοπτικός παραγωγός και παρουσιαστής Νίκος Κοκλώνης, σε πόρισμα που συνέταξε εις βάρος του η Αρχή για το Ξέπλυμα Χρήματος. 
2. Το 75σέλιδο πόρισμα έχει εδώ και αρκετά εικοσιτετράωρα υποβληθεί στον οικονομικό εισαγγελέα Χρήστο Μπαρδάκη, με τον επικεφαλής της Αρχής Χαράλαμπο Βουρλιώτη να εισηγείται, κατά πληροφορίες, στον εισαγγελέα την ποινική δίωξη του επιχειρηματία και τηλεοπτικού παραγωγού για απάτη σε βάρος του Δημοσίου, φοροδιαφυγή, σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και ξέπλυμα μαύρου χρήματος. 
3. Ο επιχειρηματίας φέρεται να έχει συστήσει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και να διατηρούσε υπό τον έλεγχό του 13-15 εταιρείες, αρκετές από τις οποίες φέρονται να ήταν «φαντάσματα» και μέσω αυτών, φέρεται να έχει εισπράξει επιστροφή ΦΠΑ, τον οποίο όμως δεν κατέβαλε στο κράτος, ως όφειλε.4.Εχουν επίσης βρεθεί εικονικά τιμολόγια, με τη ζημία σε βάρος του ελληνικού Δημοσίου να υπολογίζεται από την Αρχή για το Ξέπλυμα Χρήματος στα 22 εκατομμύρια ευρώ.

Υπάρχουν κι άλλα πολλά που προφανώς τα έχετε διαβάσει περί « κεντρικού ρόλου σε μια δικηγόρο και κυρίως σε έναν αλλοδαπό Αλβανό συνεργάτη του επιχειρηματία, υπόδικο για υπόθεση ναρκωτικών» για το ότι «η Αρχή φέρεται να έχει εντοπίσει ύποπτα εμβάσματα από το εξωτερικό προς τραπεζικά καταστήματα της χώρας» , για «εμβάσματα που συνδέονται με τη δράση του οργανωμένου εγκλήματος», για  αίτημα του κ. Βουρλιώτη περί « δέσμευσης της κινητής και ακίνητης περιουσίας τόσο του επιχειρηματία όσο και ακόμη έξι συνεργατών του», για «ποινική δίωξη για απάτη εις βάρος του Δημοσίου, φοροδιαφυγή, φορολογική απάτη, σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και ξέπλυμα μαύρου χρήματος» και άλλα.

Και το τελευταίο που βρήκα: « Υπάρχει γραπτή δήλωσή του κ.  Κοκλώνη ότι οι επιχειρήσεις του έχουν ελεγχθεί χωρίς να του καταλογιστεί ποτέ κάτι παράνομο» και για « πρόθεσή του να διευκολύνει τις Αρχές στην άσκηση του έργου τους» αλλά και για « απειλή του να προβεί σε «νόμιμες ενέργειες» εναντίον όσων δημοσιεύουν ψευδείς ειδήσεις».

Όλα όσα διάβασα υπονοούν ότι, ενάμιση μήνα πριν από τις εκλογές, οι αρχές έχουν στα χέρια τους σαφέστατα στοιχεία για ένα θέμα που αφορά ΠΟΛΛΟΥΣ και θα μπορούσε να είναι ΠΟΛΥ μεγάλο και σοβαρό. Ύστερα από όλα αυτά που σίγουρα γνώριζε – και είχε, έστω συγκεκαλυμμένα, δημοσιεύσει - σύμπας ο Τύπος και φυσικά και ο ίδιος ο παραγωγός/παρουσιαστής και οι συνεργάτες του, δεν σας φαίνεται παράξενο να γίνει κανονικά η εκπομπή του Σαββάτου, να είναι τόσο ήσυχος , ψύχραιμος και εύχαρις ο κ. Κοκλώνης και να μιλά αποφασιστικά λέγοντας ότι «δεν θα σας αφήσω να τους πειράξετε;».

Τι ΔΕΝ καταλαβαίνω;

Αν δεν ήξερα πώς γράφονται όσα γράφονται τα τελευταία χρόνια οι «ειδήσεις», τα «παραπολιτικά», τα «κουτσομπολιά, οι «αναλύσεις», θα είχα ήδη τρέξει στο φίλο μου τον Πλεύρη για να μου βρει ένα καλό, ευάερο και ευήλιο δωμάτιο στο Δρομοκαίτειο.

Πράγματα που θυμίζουν ιστορίες τρέλας και γράφονται προφανώς για να θολώσουν το μυαλό των ψηφοφόρων και να καλύψουν ή να δικαιολογήσουν πράξεις και αποφάσεις, να προκαλέσουν πέντε-δέκα σχόλια και  μετά να ξεχαστούν μέσα στη σκόνη.

Αρχικά έμαθα ότι ο Απόστολος Κακλαμάνης είναι «μακαρίτης». Μετά, διάβασα για  γεύμα Τσίπρα με Γιώργο Παπανδρέου, με σκοπό την μετεκλογική συνεργασία όπου ακούστηκε η φράση : «Θα σε προτείνω για πρωθυπουργό. Νομίζω ότι θα συμφωνήσει και ο Ανδρουλάκης». Μετά, κυκλοφόρησε επισήμανση από κυβερνητικές πηγές για προσπάθεια σχηματισμού «κυβέρνησης Φρανκενστάιν» από τους ηττημένους το βράδυ των εκλογών. Μετά, κάποιος είπε ότι αν δεν νικήσει ο Σύριζα, θα πρέπει να αποπειραθεί η συγκρότηση κυβέρνησης που θα είναι κυβέρνηση νίκης. Αλλά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει δηλώσει πως «δεν θα προχωρήσω σε κυβέρνηση ηττημένων».

Ύστερα ήρθε το καλύτερο: Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, σε επίσκεψη στη Φιλύρα Τρικάλων., ανέβηκε σ΄ένα τρακτέρ περιβαλλόμενος από κτηνοτρόφους της περιοχής αλλά αμέσως,  ένα κοπάδι από πρόβατα άρχισε να τρέχει τρομαγμένο. Εν ολίγοις ότι ακόμα και τα πρόβατα τρόμαξαν κι άρχισαν να τρέχουν βλέποντας τον Τσίπρα στο τιμόνι του τρακτέρ.

Ώσπου ήρθαν και κάποιοι επιστήμονες για να μας εξηγήσουν ότι την Τσικνοπέμπτη «τσικνίσαμε» τόσο πολύ ώστε αυξήθηκε η  αιθαλομίχλη, η οποία έγινε  δυόμισι φορές επάνω». Μ αυτό το τελευταίο τρόμαξα. Και παρά λίγο να πιστέψω πώς όλα αυτά οφείλονται στα γιγαντιαία αερόστατα/μπαλόνια που στέλνουν οι Κινέζοι στο διάστημα για να μάς παρακολουθούν και τον Σινο-αμερικανικό «πόλεμο ανακοινώσεων» που είχε ξεσπάσει.

Αυτό ήταν. Τα ιπτάμενα μπαλόνια φταίνε. Ο Απόστολος Κακλαμάνης ζει και βασιλεύει. Οι ηττημένοι δεν μπορούν να φτιάξουν κυβέρνηση. Η τσίκνα, τσίκνα είναι και αιθαλομίχλη δεν γίνεται. Ο Τσίπρας δεν τρόμαξε τα πρόβατα με το τρακτέρ. Ο θόρυβος του τρακτέρ έφταιγε. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν θα ζητήσει την άδεια του Ανδρουλάκη να προτείνει τον Τσίπρα ως πρωθυπουργό. Κι όσο για το Δρομοκαίτειο, δεν έχει άδεια δωμάτια. Όλα γεμάτα είναι Από νεοέλληνες ψηφοφόρους που έχουν παθει αιφνιδιαστικά μετωποκροταφική άνοια σαν τον Μπρούς Ουίλις μ αυτά που ακούνε και αυτά που διαβάζουν.

Συνεπώς ηρεμείστε. Όλα θα γίνουν κανονικά. Το πολύ-πολύ, να πλησιάζει το τέλος του κόσμου.Πηγαίνετε εσείς στην κάλπη, ψηφίστε όποιον θέλετε και το πολύ-πολύ, να αποφυλακιστεί η Εύα Καιλή και να έρθει να αναλάβει αυτή πρωθυπουργός.

Τα ονόματα δίνουν και παίρνουν. Δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς γίνεται στον Σύριζα και το ΠΑΣΟΚ αλλά οι κάποιες γνώσεις μου γύρω από τη Νέα Δημοκρατία που πιθανότατα θα νικήσει – άσχετο με τι ποσοστό- με αναγκάζουν κι εμένα να κάνω τους υπολογισμούς μου.

Και όλα αρχίζουν από τους εκλεγμένους το 2019. Τότε που η ΝΔ είχε βγει  πρώτο κόμμα με ποσοστό 39,85% και εξέλεξε  158 βουλευτές σχηματίζοντας αυτοδύναμη κυβέρνηση. Με αυτή την εκλογική δύναμη και σύμφωνα με το τότε εκλογικό σύστημα, είχε «βγάλει» 7 έδρες στην Α΄. Αθηνών που θεωρείται – και είναι- η «ναυαρχίδα» των περιφερειών. 

Στην πορεία, με την «αποχώρηση» του Μπογδάνου, απέμειναν εκλεγμένοι στην Α Αθηνών 6 βουλευτές. Σήμερα λοιπόν διαβάζω ότι αφ ενός έχει προστεθεί στους υποψήφιους ο πανίσχυρος συνεργάτης του κ. Μητσοτάκη κ. Πιερρακάκης , ότι αν και θεωρείτο σίγουρος για την Α Αθηνών, πλέον παίζει-δεν παίζει να είναι υποψήφιος εκεί ο Δημήτρης Αβραμόπουλος ενώ έχουν προστεθεί 5-6 ακόμη ονόματα που θα δώσουν κι αυτοί τη μάχη τους. Και ιδίως η κυρία Ροκοφύλλου που φήμες λένε ότι «σπρώχνεται» αρκετά ενώ υπάρχουν και οι έμπειροι αυτοδιοικητικοί Δημόπουλος και Τεντόμας.

Μένω εκεί. Και καλή τους επιτυχία. Αλλά πόσους βουλευτές θα βγάλει στην «ναυαρχίδα» της Α Αθηνών η Νέα Δημοκρατία; Και πρώτα-πρώτα, θα πάρει 39,85% ώστε να «βγάλει» 158  βουλευτές στο σύνολο και 7 στην Α Αθηνών; Και ποιοι θα είναι «μέσα»; Πόσοι θα μείνουν «απέξω»; Είναι αλήθεια ότι επειδή θεωρούν σίγουρη την εκλογή Πιερρακάκη, στέλνουν τον Δημήτρη Αβραμόπουλο στην Ηλεία για να  «αποφορτίσουν» την Α Αθηνών όπου κινδύνευε μέχρι και να μην εκλεγεί ή εκλεγόμενος, να αφήσει κάποιον άλλον εκλεγμένο απ΄ έξω;   Είναι αλήθεια ότι απορρίφθηκε μια σκέψη να είναι υποψήφιος ο Γιώργος Καρατζαφέρης που μάλλον θα εκλεγόταν και κάποιον άλλον θα άφηνε απέξω; Κι αν είναι αλήθεια, πώς έφτασε η Ν.Δ.  στο σημείο να χρειάζεται τον Καρατζαφέρη και τα σταυρουλάκια του;

Κι αν η Νέα Δημοκρατία πάρει – που μάλλον θα πάρει- μικρότερο ποσοστό από το 39,85% και δεν εκλέξει 158 βουλευτές; Πόσους θα εκλέξει; Πάντως όχι μαξιμουμ 7, όπως το 2019. Θα εκλέξει μάξιμουμ 6 αφού έτσι προστάζει ο εκλογικός νόμος. Να χάσει η Α Αθηνών μιαν έδρα. Θα τις πάρει όμως έστω ΚΑΙ τις 6 με μικρότερο ποσοστό και μικρότερο συνολικό αριθμό βουλευτών;

Άλλες σκέψεις : Κικίλιας- Κεφαλογιάννη- Κακλαμάνης- Πλεύρης- Συρίγος- Πιπιλή-  και ο «νεοφερμένος» Πιερρακάκης μας κάνουν 7. Ποιος ένας ή ποιοι δυο θα μείνουν εκτός; Ισχύει μια φήμη ότι ο Νικήτας Κακλαμάνης θα αποκλειστεί λόγω ηλικίας; Δύσκολο το βλέπω. Αντιπρόεδρος της Βουλής εκτός;

Κι όλες αυτές οι σκέψεις ισχύουν ΜΟΝΟ εφ όσον ο Δημήτρης Αβραμόπουλος δεν θα είναι υποψήφιος στην Α Αθηνών. Έτσι θα γίνει; Και οι νέοι υποψήφιοι; Θα βρεθούν εκτός πριν καν βρεθούν εντός; Ή κάποιος-κάποια απ΄ αυτούς θα κάνει την έκπληξη.

Συγγνώμη που κάνω αυτή την ανάλυση μόνο για την Α Αθηνών αλλά αυτή την περιφέρεια γνωρίζω καλά. Ανάλογα - σοβαρότερα ή λιγότερο σοβαρά- «προβληματάκια» απώλειας εδρών λόγω εκλογικού νόμου ισχύουν και στις περιφέρειες Α’ Πειραιώς, Αρτας, Κοζάνης, Μαγνησίας, Σερρών, Φθιώτιδας, Θεσπρωτίας και Καστοριάς. Και φυσικά, για όλα τα κόμματα, τουλάχιστον για όσα «βγάζουν» έδρες.

Αν ανήκετε στους λάτρεις των υπολογισμών με μολύβι και χαρτί….. πάρτε θέση.

Αλλά κυρίως να τον εκλέξουν πρώτο, στον πρώτο γύρο των εκλογών, έναντι του Γιώργου Παπανδρέου, με τρίτο τον Ανδρέα Λοβέρδο σε μια πολύ δύσκολη στιγμή, με τη Φώφη Γεννηματά έχει αποσυρθεί από τις διαδικασίες, να παλεύει  για τη ζωή της και τελικά να χάνει τη μάχη πριν από την εκλογή. 

Οι χιλιάδες εκλογείς/άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ γνώριζαν ότι η Φώφη ήταν σοβαρά άρρωστη, δεν θα επανέκαμπτε και πιθανότατα θα έχανε τη ζωή της σύντομα. Θλιβερό, δυσάρεστο αλλά το ήξεραν. Ψηφίζοντας χωρίς να σκεφτούν την επόμενη μέρα, έκαναν τον κ. Ανδρουλάκη φαβορί για τη νίκη και σ΄ αυτό, συνήργησε και ο τρίτος υποψήφιος, Ανδρέας Λοβέρδος που έδωσε την υποστήριξή του στον κ. Ανδρουλάκη.

Η ανθρώπινη τραγωδία ολοκληρώθηκε με τον θάνατο της Φώφης –που την «έκλαψε» όλη η Ελλάδα- ενώ το πολιτικό λάθος ολοκληρώθηκε με την υπερψήφιση Ανδρουλάκη. Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε λιγότερες «συμπάθειες» από τον Ανδρουλάκη και τελικά έχασε την Προεδρία και μαζί χάθηκε και ένα βασικό στοιχείο : Το να είναι ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μέλος της Βουλής αφού ο Νίκος Ανδρουλάκης ήταν Ευρωβουλευτής και ο –θεωρητικά πάντα- καταλληλότερος Ανδρέας Λοβέρδος εκτός μάχης.

Δεν ξέρω τι «παίχτηκε» στο παρασκήνιο και ποιοι πολιτικοί συνειρμοί επικράτησαν στην πρώτη ψηφοφορία, απούσης της Φώφης ώστε να βγει πρώτος ο Ανδρουλάκης και τρίτος ο Λοβέρδος αλλά στα τέλη Δεκεμβρίου, το ΠΑΣΟΚ είχε για πρόεδρο έναν Ευρωβουλευτή , τον Παπανδρέου δυσαρεστημένο και τον Λοβέρδο «εκτός κάδρου». 

Το πόσο σημαντική ήταν η πρώτη ψηφοφορία του Δεκεμβρίου η οποία έβγαλε πρώτο τον Ανδρουλάκη, δεύτερο τον Παπανδρέου και τρίτο τον Λοβέρδο φάνηκε αμέσως. Εάν ΔΕΝ κέρδιζε ο Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ θα πορευόταν στη συνέχεια με εξωκοινοβουλευτικό Πρόεδρο.

Κι όλα αυτά, εμφανίστηκαν στην τελευταία και ιδιαίτερα κρίσιμη συνεδρίαση για την πρόταση μομφής του Σύριζα στην κυβέρνηση όπου το ΠΑΣΟΚ εμφανίστηκε χωρίς πρόεδρο. Ουσιαστικά εκτός μάχης. 

Δεν μπορώ να μπω στο μυαλό των στελεχών του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ που «έτρεξαν» τις διαδικασίες. Δεν γνωρίζω τους λόγους που ο Ανδρέας Λοβέρδος υποστήριξε τον Ανδρουλάκη. Γιατί μπορεί ο Γιώργος Παπανδρέου να είχε αντιπάθειες, μπορεί να έκανε λάθος όταν αρνήθηκε να συμμετάσχει στο debate των υποψηφίων αρχηγών αλλά ΑΝ είχε εκλεγεί, το ΠΑΣΟΚ θα είχε Πρόεδρο. Και μάλιστα ένα Πρόεδρο που θα είχε χρηματίσει πρωθυπουργός, πολλάκις υπουργός στο παρελθόν, πεπειραμένος κοινοβουλευτικός που θα είχε μιαν άλλη, σίγουρα ισχυρότερη παρουσία στην συνεδρίαση της πρότασης μομφής από αυτήν του συμπαθούς και σίγουρα εξελίξιμου κ. Κατρίνη ( κοινοβουλευτικού εκπροσώπου). Λάθος η αξιολόγηση της κατάστασης και επιλογής των υποψηφίων προ των εσωκομματικών εκλογών του Δεκεμβρίου 2021 με τη Φώφη Γεννηματά «απούσα», λάθος των ψηφοφόρων (όσο είναι δυνατόν να καταλογίσουμε λάθη στους ψηφοφόρους) που εξέλεξαν πρώτο τον Ανδρουλάκη, λάθος του Παπανδρέου που δεν πήγε στο debate και δεν «πάλεψε», λάθος η στήριξη Λοβέρδου στον Ανδρουλάκη, λάθος η επιμονή Ανδρουλάκη να εκλεγεί αφού ήξερε ότι θα ήταν απών από το Κοινοβούλιο.

Όλα λάθος. Και - συγγνώμη δηλαδή που το λέω-, περιθώρια για πέντε «χοντρά» λάθη δεν επιτρέπονται. Ελπίζω κάποια στιγμή να μάθουμε γιατί έγιναν.

‘Ετσι λοιπόν, ο Τσίπρας το αποφάσισε ότι άλλο όπλο δεν έχει για να ανακάμψει και από φάσισε να «χαλάσει» όσο περισσότερο μπορεί το κλίμα κι ότι βγει. Και η εκκίνηση; «Πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης κατέθεσε ο Αλέξης Τσίπρας, επιβεβαιώνοντας τη φημολογία , μετά τα όσα έγιναν χθες, την επίσκεψή του στον πρόεδρο της ΑΔΑΕ, την επιστολή του Χρήστου Ράμμου στους πολιτικούς αρχηγούς για τις παρακολουθήσεις, την απογευματινή επίσκεψη Τσίπρα στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τη δήλωση έξω από το Προεδρικό Μέγαρο πως πλέον έχει στα χέρια του αποδείξεις από την έρευνα που έκανε η ΑΔΑΕ και δεν μιλά με εικασίες ή με δημοσιεύματα».

Η κυβέρνηση απαντά μιλώντας για οργανωμένο σχέδιο που εκτυλίσσεται εδώ και καιρό ενώ σε ότι αφορά την πρόταση μομφής την χαρακτηρίζει καλοδεχούμενη, υποστηρίζοντας ότι θα καταπέσει. Τι άλλο να κάνει;

Στο μεταξύ, τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ της ημέρας προέβαλαν – λες και ήταν έτοιμα από καιρό, «νέα στοιχεία» για τη δράση του «Μάξιμου Σαράφη», προστατευόμενου μάρτυρα στην υπόθεση Novartis, στην εγκληματική οργάνωση εικονικών δανείων από τα Εμιράτα,. Όπως θυμίζουν δημοσιεύματα του ηλεκτρονικού Τύπου, από τις επίσημες ανακοινώσεις της ΕΛ.ΑΣ προκύπτει ότι ο «Σαράφης» ήταν ο εγκέφαλος της σπείρας και πως δρούσε με «όπλα» την εμπειρία του ως σύμβουλος επενδύσεων και marketing και τις επαφές από τον επαγγελματικό και κοινωνικό του κύκλο . Ο «Σαράφης» - που λέει ο λόγος δηλαδή γιατί το πραγματικό όνομα του «κουκουλοφόρου» κατήγορου έχει πια γίνει γνωστό χρόνια μετά την Υπόθεση της Novartis που κατέπεσε- είχε προσπαθήσει να βγάλει «μαφιόζους» ένα σωρό ανθρώπους  αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να αποκαλυφθεί ο ίδιος. 

Και ο απλός πολίτης, ο απλός ψηφοφόρος, έχει μπερδευτεί σε μεγάλο βαθμό. 1. Τι ρόλο ήθελαν κάποιοι να παίξει τότε ο «Σαράφης» με την κουκούλα και με το «Σκάνδαλο Novartis» που κατέπεσε προ ετών; 2. Τι ρόλο μπορεί να παίξει τώρα ο ξεκουκουλωμένος «Σαράφης» με την εγκληματική του οργάνωση που κατηγορούσε άλλους για άλλη εγκληματική δράση; 3. Ποιος είναι και τι ρόλο θέλει να παίξει ο επικεφαλής της Ανεξάρτητης (!!!!!) Αρχής Δημοσίων Εσόδων που χρησιμοποιεί τη γνωστή καταγγελία του για παρακολουθήσεις πολιτικών προσώπων για την οποία ο πρωθυπουργός δηλώνει άγνοια; 4. Τι ρόλο θέλουν στο ΣΥΡΘΖΑ να παίξει η  πρόταση δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης, μιλώντας για  «ένα πρώτο βήμα της πορείας στο λαό για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, της διαφάνειας και της δικαιοσύνης»; Μπορεί να φέρει τα πάνω-κάτω; Μπορεί να επηρεάσει τις εκλογές; Και τέλος: 5.Τι ρόλο μπορεί να παίξει ο φάκελος που κρατούσε ο κ. Τσίπρας; Περιέχει τα παράνομα έργα του σκοτεινού παρακράτους που έστησε ο κ. Μητσοτάκης, το ξεγύμνωμα του παρακράτους από την πιο αρμόδια αρχή του κράτους;

Άντε τώρα εσύ απλέ Έλληνα πολίτη και ψηφοφόρε να αποκωδικοποιήσεις τα μηνύματα, να καταλάβεις τι γίνεται , να αποφασίσεις ποιος λέει αλήθεια, να καταλήξεις σε συμπέρασμα και μετά, να πας να ψηφίσεις αφού πιστέψεις όλα αυτά ή –έστω- μερικά απ΄ αυτά;

Αλλά αυτή είναι η πολιτική σε μια χώρα όπου όλα γίνονται «στο περίπου». Και τώρα, το έχουμε πιστέψει όλοι. Και σκεφτόμαστε, κρίνοντας από δηλώσεις, σχόλια αλλά και πράξεις το πώς θα καταλήξουν αυτές οι εκλογές. Το σχεδόν σίγουρο είναι ότι θα γίνουν αλλά δεν θα «τελειώσουν» σε μια Κυριακή. Θα χρειαστεί και δεύτερη, ίσως και τρίτη. Τώρα, αυτό θα πρέπει να συζητάμε: Αν θα «τελειώσουμε»  σε δυο ή τρεις Κυριακές. Γιατί αν χρειαστούν τρεις, τότε θα αργήσουμε λιγάκι περισσότερο. Αλλά –το κυριότερο- τι κυβέρνηση θα έχουμε εάν μια τέτοια κυβέρνηση εκλεγεί μετά την τρίτη διαδικασία;

Πως θα τελειώσουν οι επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν; Και πόσο ισχυρό αποτέλεσμα θα έχουν; Θα είναι μονοκομματική κυβέρνηση αυτή που θα προκύψει; Δικομματική με συνεργασία ; Τρικομματική από την αντιπολίτευση; Αφήνω τους τηλεοπτικούς σχολιαστές να ασχοληθούν μ αυτό γιατί αλλιώς, θα φανεί ότι θέλω να τους πάρω τη δουλειά. Ένα μόνο μπορώ να πω: Οι εκλογές θα ολοκληρωθούν γιατί έτσι ΠΡΕΠΕΙ να γίνει. Όχι γιατί η πλειοψηφία θα το έχει αποφασίσει μόνη της. Και αυτό, θα έχει υποβαθμίσει τον πολιτικό λόγο και το πολιτικό έργο του νικητή.

Δεν τολμώ να πω στην σημερινή κυβέρνηση ( που θέλει να είναι και αυριανή-) τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνει. Ούτε και στην αντιπολίτευση βέβαια. Αφ ενός γιατί θα ήταν άτοπο, εγωπαθές αλλά και πρακτικώς ανεφάρμοστο. Περίπου ανάρμοστο. Και αφ ετέρου, δεν γνωρίζω. Και το παραδέχομαι. Αλλά το σημαντικότερο επιχείρημα θα ήταν να πω ότι η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να είναι –όσο κι αν αυτό ακούγεται «παλιομοδίτικο» και πολυφορεμένο- μια κυβέρνηση ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

Διαβάστε λοιπόν προγράμματα. Ακούστε δηλώσεις και ανακοινώσεις. Ενημερωθείτε όσο πιο πολύ και όσο πιο σοβαρά γίνεται. Γιατί οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι :

1.  Για το ποιος ευθύνεται για την ακρίβεια, το 38% πιστεύει πως φταίει η διεθνής κρίση, το 25% η κυβέρνηση, το 32% και τα δύο και 5% απάντησε «ΔΞ/ΔΑ».
2. Για το πως κρίνουν οι πολίτες την κυβέρνηση στο τέλος της τετραετίας, το 12% είπε ότι είναι καλύτερη από αυτό που περίμενε, το 24% όσο καλή περίμενε, το 25 όσο κακή περίμενε, το 31% χειρότερη από όσο περίμενε, ενώ «ΔΞ/ΔΑ» είπε το 11%.
3. Στο ερώτημα ποιον πολιτικό αρχηγό εμπιστεύεστε περισσότερο ως πρωθυπουργό οι πολίτες απάντησαν: Κυριάκος Μητσοτάκης 32%, Κανένας 23%, Αλέξης Τσίπρας 22% και Νίκος Ανδρουλάκης 7%

Δηλαδή από τις δημοσκοπήσεις –που ελάχιστα διαφέρουν η μία από την άλλη.- άκρη δεν θα βγάλετε. Μελετείστε λοιπόν. Συζητείστε. ΑΚΟΥΣΤΕ. Και βγάλτε συμπέρασμα: Ποια πολιτική παράταξη και ποιού είδους κυβέρνηση θα είναι «όλων των Ελλήνων»; Ποια θα μεριμνήσει και για τους έχοντες και για τους κατέχοντες; Ποια θα συμπεριλάβει στις εξαγγελίες της ΚΑΙ τις πλειοψηφίες ΚΑΙ τις μειοψηφίες; Ποια θα έχει τους καλύτερους; Και ποια θα βάλει μπροστά-μπροστά την Ελλάδα και τους Έλληνες;

Και στην πάροδο του χρόνου, έχουμε δει τραγελαφικές εικόνες που δείχνουν μαγαζιά υπό υγειονομικό έλεγχο άδεια και τα πεζοδρόμια έξω απ΄ αυτά, «πηγμένα» από καπνιστές. Κι αυτό είναι η κυριότερη απόδειξη ότι ουδέποτε, οποιοσδήποτε αντικαπνιστικός νόμος – τουλάχιστον για κλειστούς χώρους- εφαρμόστηκε σωστά.

Με αφορμή τα δυο πολύ πρόσφατα παραδείγματα καταστρατήγησης του νόμου και των διατάξεών του που αφορούσαν δυο πολύ «επώνυμα» πρόσωπα, τον ηθοποιό κ. Μπισμπίκη και την ιδιαίτερα αγαπητή τραγουδίστρια Πάολα , περιπτώσεις που προκάλεσαν την παρέμβαση του Υπουργείου Υγείας και προσωπικά του υπουργού Θάνου Πλεύρη, προσπαθώ – καπνιστής κι εγώ ο ίδιος αλλά και σε πλήρη γνώση των καταστροφικών συνεπειών του καπνίσματος στην υγεία , κάτι που με ανάγκασε να έχω μειώσει αισθητά το κάπνισμα- να ξανασκεφτώ τι έχει πάει τόσο στραβά και δεν μπορούμε να βρούμε τον ΣΩΣΤΟ τρόπο εφαρμογής του νόμου.

Και το βασικό σημείο είναι ότι ένας τρόπος πλήρους εφαρμογής του νόμου δεν είναι εφικτός γιατί για να γίνει εφικτός –στην Ελλάδα όπως και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου- θα πρέπει να οδηγηθούν εκατομμύρια εθισμένοι καπνιστές σε εξειδικευμένα Κέντρα διακοπής του καπνίσματος ή….. να απαγορευτεί η παραγωγή τσιγάρων. Παρ΄ όλα ταύτα δεν μπορούμε να μιλάμε για πλήρη αποτυχία των μέτρων γιατί είναι γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος των καπνιστών έχει πεισθεί/αναγκαστεί να κόψει το τσιγάρο ή –τουλάχιστον- να το περιορίσει σημαντικά, τουλάχιστον σε δημόσιους –ιδίως κλειστούς- χώρους .

Μπορεί να απαγορευτεί η παραγωγή και διάθεση τσιγάρων; Και τι θα σημάνει αυτό, εκτός από την οικονομική  καταστροφή πολλών δεκάδων πολυεθνικών εταιρειών με αστρονομικούς «τζίρους» και παράλληλα την εξαφάνιση παγκοσμίως της παραγωγής καπνού, κάτι που θα ισοδυναμεί με την καταστροφή των οικονομιών χωρών ολόκληρων;

Επειδή τέτοια ριζικά/ριζοσπαστικά μέτρα δεν είναι δυνατόν να ληφθούν, έγιναν –απ΄ όσο ξέρω- δυναμικές ενέργειες για την εξαφάνιση τουλάχιστον της άμεσης και έμμεσης διαφήμισης προιόντων καπνού, εξαφανίστηκαν τα τσιγάρα από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενοχοποιήθηκαν και έγιναν δαχτυλοδειχτούμενοι οι καπνιστές και σιγά-σιγά το τσιγάρο χάθηκε απ΄όλους τους εσωτερικούς χώρους εργασίας ή διασκέδασης , τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και περιορίστηκαν από τους εξωτερικούς.. Τι άλλο να γίνει πλην μιας δια νόμου, δικτατορικής απαγόρευσης καλλιέργειας, διάθεσης και χρήσης αλλά και χαρακτηρισμού του καπνίσματος ως παράνομου; 

Νομίζω ότι φτάσαμε κοντά στο τέλος του εφικτού ορίου απαγορευτικής/τιμωρητικής συμπεριφοράς απέναντι στο τσιγάρο, έχοντας άλλωστε εξαντλήσει και κάθε μέσον χαρακτηρισμού του καπνίσματος ως καταστροφής της υγείας. Υπάρχουν άλλα περιθώρια; Πάντα υπάρχουν. Και ο νόμος με τις διατάξεις του να ισχύει και χάρες να μη γίνονται και ο έλεγχος να εντείνεται και όσοι επιλέγουν να «κάνουν το δικό τους», να το κάνουν ιδιωτικά και όχι δημόσια ώστε να μην προκαλούν. Ο καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του. Αλλά κουβαλάει ο ίδιος τις συνέπειες.

Προσπαθώ αυτή τη στιγμή βέβαια να αποκωδικοποιήσω τη στάση των στελεχών του Σύριζα και όχι των άλλων κομμάτων. Τα κόμματα πράττουν όπως θέλει – στο συντριπτικό ποσοστό- ο ηγέτης τους στην επιλογή των «εκλεκτών» τους. Δεν ξέρω φυσικά αν ο κ. Τσίπρας, σ αυτή την σπάνια «καλή» ενέργειά του έπραξε όπως έπραξε επειδή η κ. Τσαπανίδου είναι «εκλεκτή» του αλλά θέλω να πιστεύω ότι σκέφτηκε σωστά και αντικειμενικά. Ο «κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση». Και όλη η κομματική νομενκλατούρα που επί χρόνια σπανίως τον έχει ψέξει για τις προσωπικές του επιλογές, έπεσε να τον φάει.

Ο εκπρόσωπος Τύπου είναι το προς τα έξω «πρόσωπο» ενός κόμματος. Ένα άτομο με πολιτική γνώση και πείρα αλλά και ένα άτομο που ξέρει να χειρίζεται δύσκολες και απρόβλεπτες καταστάσεις με γρήγορες, ευφυείς και σωστά διατυπωμένες αντιδράσεις, ένα άτομο που δεν χρειάζεται να χρησιμοποιεί τον «Δεκάλογο» του κομματικού λεξιλογίου ούτε το γενικώς αποδεκτό «κομματικώς ορθό» για να αντεπεξέλθει σε κακοτοπιές.

Η κυρία Πόπη Τσαπανίδου είναι αυτό το άτομο. Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Και κακώς αντέδρασαν όπως αντέδρασαν τα στελέχη του Σύριζα επειδή ο κ. Τσίπρας επέλεξε αξιοκρατικά και τολμηρά ένα άτομο με το «σωστό» βιογραφικό, τις απαραίτητες γνώσεις προσώπων και πραγμάτων και όχι αποκλειστικά με μια εσωκομματική στήριξη . Αυτή η στήριξη δεν εγγυάται ότι έχει όλα τα αναγκαία προσόντα να τα βγάλει πέρα. Ξέρω γιατί της επιτέθηκαν από τον Σύριζα. Γιατί νομίζω ότι είναι ένα πρόσωπο «εκτός των τειχών» που δεν θα διστάσει να του πει ότι κάτι που της ζητά να πει είναι λάθος. Ποιοι και πόσοι εντός του Σύριζα – ή και εντός των άλλων κομμάτων- έχουν τα κότσια να το κάνουν;

Δεν συνεχίζω τα επιχειρήματά μου γιατί θέλω να την δω την κ. Τσαπανίδου επί τω έργω. Και φοβάμαι ότι θα έχω δίκιο. Γιατί χρησιμοποιώ το ρήμα  «φοβάμαι»; Διότι δεν είμαι σίγουρος ότι η απόφαση και επιλογή της κ. Τσαπανίδου, δεν θα είναι και η μοναδική «καλή» απόφαση του κ. Τσίπρα μέχρι και τις εκλογές. Κάποιος σπουδαίος πολιτικός του παρελθόντος – ζητώ συγγνώμη που δεν θυμάμαι ποιος- έχει πει:  «Μη φοβάσαι αυτόν που σου λέει ότι έχεις άδικοι. Να φοβάσαι όλους αυτούς που σού λένε ότι έχεις δίκιο ».

Εν όψει των εορτών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, το email μου, το ηλεκτρονικό μου «ταχυδρομείο» των sms και τα υπόλοιπα σύγχρονα  ηλεκτρονικά  μέσα  επικοινωνίας ( viber και what’s up) που έχουν αντικαταστήσει το παλιό, καλό τηλέφωνο, έχουν κατακλυστεί  από μηνύματα με ευχές για «υγεία, ευτυχία κλπ… κλπ…», θερμά μηνύματα που τον απλό πολίτη μπορεί και να τον ικανοποιούσαν βλέποντας κάθε λογής γνωστούς ανθρώπους να του στέλνουν ευχές.

Όταν όμως δεν είσαι ακριβώς  «απλός πολίτης» αλλά – όπως εγώ- ένας έμπειρος άνθρωπος,  κάποιας  ηλικίας με 40 χρόνια καριέρας στα Μ.Μ.Ε. που επιπλέον έχει θητεύσει  σε όλους τους βαθμούς Διοίκησης , Αυτοδιοίκησης και Πολιτικής, από απλός νομαρχιακός σύμβουλος μέχρι και βουλευτής επί 20 χρόνια,  ιδίως αυτή την περίοδο που θεωρείται προεκλογική,  εκεί αρχίζει το γέλιο. Που οδηγεί στη θλίψη. 

Κι αυτό γιατί η πλειοψηφία των ευγενών ανθρώπων που στέλνουν ευχές σε μια τέτοια περίοδο, δεν το κάνει επειδή απλώς σε θυμήθηκε και θέλησε να σου ευχηθεί από καρδιάς , με  ειλικρίνεια και αγάπη αλλά γιατί σε έχει τοποθετήσει σε διάφορες «λίστες» πολιτών στους οποίους υπενθυμίζει την ύπαρξή τους και των οποίων την υποστήριξη και την ψήφο θέλει να ζητήσει.

Μετρώντας λοιπόν τις πολλές δεκάδες –ίσως και εκατοντάδες- των μηνυμάτων που φτάνουν καθημερινά, αναρωτιέσαι αν το κάνουν αυτόματα, χωρίς καν να γνωρίζουν αν τους θυμάσαι καν ή αν πραγματικά πιστεύουν ότι θα κάνουν τον κόπο να ασχοληθούν μαζί σου. Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις  αυτών που θέλουν ειλικρινά να σού ευχηθούν. Αλλά είναι λίγες.. Έτσι, μετρώντας τα μηνύματα, απλώς γελάς.

Και μετά, σε πιάνει η θλίψη. Που ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι τόσα χρόνια; Τότε που ίσως τους χρειαζόσουν; Τότε που ήθελες να δεχτείς τις ειλικρινείς τους ευχές; Τότε που μπορούσες και ήθελες να τους βοηθήσεις; Και είναι μια κρίσιμη περίοδος για σένα γιατί πρέπει να καθίσεις και να ξεδιαλέξεις τις ευχές και να αποφασίσεις ποιοι είναι οι πραγματικοί σου φίλοι που σού στέλνουν ευχές γιατί σ αγαπάνε- γιατί σ’ αυτούς πρέπει να απαντήσεις- και ποιοι  είναι απλώς τυχάρπαστοι και ευκαιριακά ενδιαφερόμενοι με τους οποίους δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθείς; 

Και μη μου πείτε ότι δεν αντιμετωπίζετε κι εσείς μ αυτόν ακριβώς τον τρόπο τα «ευχετήρια μηνύματα» που δέχεστε αυτές τις Άγιες Μέρες. Σέβομαι χίλιες φορές περισσότερο τους διάφορους πολιτικούς υποψήφιους που ΔΕΝ μου εύχονται «Καλές Γιορτές» επειδή πράγματι με έχουν ξεχάσει και δεν με υπολογίζουν παρά αυτούς που μού στέλνουν ευχές βάσει καταλόγου που έχουν στα γραφεία τους ελπίζοντας ότι  θα τους θυμηθώ την κρίσιμη ώρα.

Ανεξαρτήτως έκβασης των υποθέσεών τους , Καιλή και Σπυράκη κατάφεραν  να «καταστρέψουν» ό,τι είχαν επιτύχει   με πράξεις, αμέλειες μη έλλειψη αποφασιστικής συμπεριφοράς απέναντι στα θέματα που δημιουργήθηκαν στο περιβάλλον τους και τώρα κινδυνεύουν με σοβαρές επιπτώσεις,

Γνωρίζω λίγο την Εύα Καϊλή και σχεδόν καθόλου τη Μαρία Σπυράκη. Λυπάμαι απεριόριστα για την τροπή και τα πισωγυρίσματα της καριέρας τους και εύχομαι να αποδειχτούν αθώες. Αλλά «ό γέγονε, γέγονε». Και δεν θα επιστρέψω στο ιστορικό των υποθέσεών τους , τις πολύ σοβαρές καταγγελίες κατά της Καϊλή και τις σαφώς λιγότερο σοβαρές εναντίον της Σπυράκη γιατί πλέον τα ξέρουμε όλα. 

Δεν γνωρίζω τι πραγματικά έγινε στις δυο υποθέσεις και περιμένω κι εγώ τα πορίσματα των ερευνών της δικαιοσύνης.  Αλλά θεωρώ το θέμα πολύ δυσάρεστο και πολύ ντροπιαστικό για την Ελλάδα και την πολιτική ζωή. . Η Μαρία Σπυράκη σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Χημεία, ενώ στη συνέχεια σπούδασε δημοσιογραφία, πιο συγκεκριμένα ΜΜΕ και Ειδήσεις, στο London School of Journalism. Το 1992 ξεκίνησε να εργάζεται ως δημοσιογράφος στον 904 Αριστερά στα FM, στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ, ενώ συνέχισε την καριέρα της στο STAR, στο ALTER και στο Mega. Ειδικεύτηκε στο χώρο του πολιτικού ρεπορτάζ. Τον Μάρτιο του 2014, η Μαρία Σπυράκη παραιτήθηκε από την ενεργό δημοσιογραφία, για να συμμετέχει στο ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας, μετά από πρόταση του πρωθυπουργού και προέδρου της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά.

Η Εύα Καϊλή, γεννήθηκετο 1978  στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στο Mega Channel (2004-2007), παρουσιάζοντας το δελτίο ειδήσεων του Σαββατοκύριακου. Για όλους εμάς τους δημοσιογράφους, είναι δυο από εμάς. Και τους συμπαραστεκόμαστε. Ωστόσο οι περιπτώσεις τους είναι πολύ σοβαρές για τους πολιτικούς τους προισταμένους που τις επέλεξαν και τις προώθησαν. Μέσα από τις επόμενες λίγες γραμμές, συνοψίζω:

Στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014, η  Σπυράκη εξελέγη ευρωβουλευτής της ΝΔ (ΕΛΚ). Στις 9 Οκτωβρίου 2017  και μέχρι τις  29 Μαρτίου 2019, με πρόεδρο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ανέλαβε Εκπρόσωπος Τύπου Νέας Δημοκρατίας, όντας ευρωβουλευτής. Ήταν σωστό; Δεν το ξέρω. Στις ευρωεκλογές του 2019, επανεξελέγη ευρωβουλευτής της ΝΔ,  αν και η ίδια είχε δηλώσει σε συνέντευξή της – όπως είναι καταγεγραμμένο-  ότι ενώ γνώριζε, ως δημοσιογράφος, απέκρυψε την είδηση ότι κατά τη διάρκεια του τραπεζικού πανικού στην Ελλάδα, το  2012, αναχωρούσε αεροπλάνο μυστικά από την Αεροπορική Βάση Ελευσίνας, έφτανε στην Ιταλία και επέστρεφε γεμάτο χρήματα που πήγαιναν στην Τράπεζα της Ελλάδος για να τροφοδοτηθούν οι στεγνές τράπεζες με μετρητά. Γιατί τι έκανε; Ποιος την κάλυψε;

Στις εθνικές εκλογές του 2004, η Καϊλή  ήταν η νεότερη υποψήφια, θέτοντας υποψηφιότητα στην Α΄ Θεσσαλονίκης με το ΠΑΣΟΚ. Βρέθηκε σε εκλόγιμη θέση, αλλά τελικά την έδρα κράτησε ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, να κρατήσει την έδρα της. Έφταιγε η Καιλή; Όχι βέβαια. Μπορούσε να αντιδράσει; Όχι βέβαια. Στις εκλογές του 2007 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης και  διατήρησε την έδρα της και στις εθνικές εκλογές του 2009. Στις εκλογές του 2012 αναδείχθηκε πρώτη σε ψήφους, αλλά δεν ανέλαβε, λόγω της απόφασης του τότε προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου να κρατήσει την έδρα της Θεσσαλονίκης. Για δεύτερη φορά, την «παραμέρισαν».

Στις ευρωεκλογές του 2014 εξελέγη για ευρωβουλευτής με την Ελιά - Δημοκρατική Παράταξη (S&D). Έπρεπε να φύγει; Δεν το ξέρω. Είχε καταλάβει ότι δεν την ήθελαν; Προφανώς. Μέχρι σήμερα, η Καϊλή είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και μέλος της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών και των Δημοκρατών στην Ευρώπη .Το 2018 ήταν η αποδέκτης του βραβείου Ευρωβουλευτής της Χρονιάς για την Ψηφιακή Εποχή και τις Νέες Τεχνολογίες. Στις ευρωεκλογές του 2019 επανεξελέγη ευρωβουλευτής με το Κίνημα Αλλαγής, και από το 2019 ήταν επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών.

Και ξαφνικά, «μπαμ ηκούσθη στον αέρα». Εάν οι δυο δημοσιογράφοι/πολιτικοί που επελέγησαν για τις επιδόσεις και αποδόσεις τους  ως δημοσιογράφοι κριθούν ένοχες για τις αποδιδόμενες σ αυτές μη δημοσιογραφικές πράξεις, εκτός από τις προσωπικές τους ευθύνες, τότε και  «κάποιοι» στην Αθήνα θα πρέπει να αισθάνονται άσχημα για άλλου είδους ευθύνες. Δικές τους. Και για τις επιλογές τους και για τη συμπεριφορά τους και για ενέργειές τους. Για άλλους λόγους οι μεν και για άλλους λόγους οι δε. Αλλά αυτό δείχνουν τα πράγματα. Δεν λέω άλλα. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Και αυτό είναι το πρώτο καλό. Ο Μητσοτάκης έχει γερές  σπουδές, μιλάει άνετα ξένες γλώσσες και δεν διστάζει να πει ότι  είναι  διατεθειμένος να παραδεχτεί λάθη". Πράγματα που ο βασικός του αντίπαλος κ. Τσίπρας  δεν είναι σε θέση να κάνει.  Εδώ έρχεται ένα κακό. Διότι μπορεί ο γερμανός δημοσιογράφος να λέει ότι:  «Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρείται διεθνώς ως ο πολιτικός που κατάφερε να αποκαταστήσει την αυτοπεποίθηση της Ελλάδας» αλλά λέει και «φόρα παρτίδα» ότι « η εικόνα του ως φιλελεύθερου εκσυγχρονιστή έχει υποστεί πολλαπλά πλήγματα τελευταία. Η υπόθεση των υποκλοπών του στοίχισε την εμπιστοσύνη ακόμη και μελών του κόμματός του».

Το επόμενο «καλό» εί ναι η επισήμανση της εφημερίδας ότι «Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ο Μητσοτάκης ενδέχεται να εξασφαλίσει μία δεύτερη θητεία στο αξίωμα στις επόμενες εκλογές». Αλλά  αυτό το «ενδέχεται», μας παρουσιάζει το δεύτερο «κακό» αφού θέτει εν αμφιβόλω  την εκπεφρασμένη βεβαιότητα του κ. Μητσοτάκη  ότι θα είναι ο νικητής των επόμενων εκλογών. 

Προχωράμε στο τρίτο «καλό» που βγαίνει απόν τη συζήτηση καθώς ο δημοσιογράφος της γερμανικής εφημερίδας παρατηρεί πως «από τη μία πλευρά υπάρχει ένα βιογραφικό αποτύπωμα, μία δέσμευση στη φιλελεύθερη δημοκρατία. Μια προοδευτική κλιματική πολιτική, η ενίσχυση των δικαιωμάτων των γυναικών, των ατόμων με αναπηρία, των ομοφυλόφιλων - με τα οποία έστρεψε εναντίον του ακόμη και τμήματα του ίδιου του συντηρητικού κόμματός του». Και ακολουθεί το τρίτο «κακό» : Ο Γερμανός δημοσιογράφος παρατηρεί ότι  υπάρχουν  σχόλια σε ελληνικές εφημερίδες, με ξεκάθαρα φιλοκυβερνητική στάση μέχρι πρότινος, με τα οποία ο επικεφαλής της κυβέρνησης καλείται να ξεκαθαρίσει το τοπίο στο ζήτημα των υποκλοπών.

Αλλά από το δημοσίευμα προκύπτει το επόμενο, τέταρτο «κακό» καθότι η εφημερίδα  αναφέρεται εκτενώς στο ζήτημα των υποκλοπών και υπογραμμίζει : «Παρά το ότι ο διοικητής της ΕΥΠ καθώς και ο Γενικός Γραμματέας της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο οποίος είναι επίσης ανιψιός του, παραιτήθηκαν εξαιτίας των καταγγελιών για υποκλοπές, το ερώτημα παραμένει: Τι γνώριζε πραγματικά ο ίδιος ο πρωθυπουργός όσον αφορά τις - τυπικά νόμιμες - υποκλοπές και τη χρήση λογισμικού κατασκοπίας;»

 Ο δημοσιογράφος το διορθώνει κάπως αναφέροντας: "Απολύτως τίποτα, λέει ο ίδιος. Δεν φέρει ωστόσο ο ίδιος την πολιτική ευθύνη;» Και εκεί ο πρωθυπουργός, επιβεβαιώνοντας την σιγουριά του για καθολική επικράτηση στις εκλογές, διαπράττει  την επόμενη επικίνδυνη –άρα και «κακή» - κίνηση. «"Αυτό θα αποφασιστεί στις επόμενες εκλογές", αποκρίνεται ο Μητσοτάκης». Αλλά τι είναι αυτό που ευνοεί αυτή την υπερβολική σιγουριά που αν διαψευστεί – προσωπικώς εύχομαι το αντίθετο- θα χαρακτηριστεί πολιτικό ολίσθημα; Κι αυτό γιατί δείχνει αυτή τη σιγουριά τη στιγμή που ένα μεγάλο κομμάτι της χώρας «καίγεται»- καλώς ή κακώς-  από εξαγριωμένους Ρομά , τη στιγμή που η κυβέρνηση αγωνίζεται να μειώσει το κόστος επιβίωσης του μέσου Έλληνα αλλά δεν το κατορθώνει, τη στιγμή που η εγκληματικότητα/παραβατικότητα   «χτυπάει ταβάνι», τη στιγμή που οι Τούρκοι μας απειλούν καθημερινά ότι «θα έρθουν νύχτα»; Είναι αυτές συνθήκες  ομαλής διεξαγωγής προεκλογικού αγώνα και εκλογών;

Φυσικά ακολουθεί μια «καλή» δήλωση του κ. Μητσοτάκη : «Βλέπω τον εαυτό μου ως σπουδαστή της Δημοκρατίας»,  μία φράση που η εφημερίδα του Μονάχου επιλέγει νε τίτλο του δημοσιεύματος συμπληρώνοντας με τη φράση του πρωθυπουργού ότι : «Θεωρώ πως έχουμε ακόμη πολλά να μάθουμε από τη Δημοκρατία της κλασσικής Αθήνας» .

Αλλά ακόμα και το «καλό» αυτό σημείο, βρίσκει ευκαιρία να το «θάψει»  ο Γερμανός δημοσιογράφος, σχολιάζοντας : «Ομολογουμένως, για τους κινδύνους που εγκυμονεί για τη Δημοκρατία το λογισμικό κατασκοπίας σε κινητά τηλέφωνα, ελάχιστες αποδείξεις θα μπορέσουν να αποκαλύψουν οι αρχαίες πηγές. Άλλωστε την εποχή εκείνη έπρεπε να κοπιάσει κανείς πολύ και να κρύψει πραγματικούς ανθρώπους μέσα σε ξύλινα άλογα».

Όσο και να προσπαθήσουν τα φιλοκυβερνητικά Μ.Μ.Ε . να  εξωραίσουν τη συνέντευξη, δύσκολα μπορούν να το επιτύχουν ώστε η «συζήτηση» του Μαξίμου να θεωρηθεί ότι έχει «καλό» πρόσημο.

Θα μού πείτε: Μα έτσι δεν συνέβαινε και παλιότερα όταν οι περισσότερες εφημερίδες έβγαζαν όταν χρειαζόταν μια «Δεύτερη Έκδοση»;  Όταν υπήρχαν πλήρεις βάρδιες στα Κρατικά και τα «ελεύθερα» ραδιόφωνα; Όταν οι πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές ξεκινούσαν δίνοντας τις «τελευταίες ειδήσεις» και  όχι συνταγές για το «Γλυκό της Ημέρας»;  Δυστυχώς, τέτοια ιεράρχηση δεν υπάρχει πια. 

Φυσικά- και φυσιολογικά- τα πάντα αλλάζουν. Οι άνθρωποι, οι νοοτροπίες, τα ζητούμενα, η ιεράρχηση των θεμάτων, η συντριπτική επιθυμία ικανοποίησης  των τηλεθεατών ή ακροατών για «ειδήσεις των 2 λεπτών»  και η προτίμηση των «πελατών» για κάτι «ευχάριστο» για ν΄ αρχίσουν τη μέρα τους. Τα δέχομαι αυτά. Μόνο που ούτε αυτό ισχύει. Για κάποιους λόγους, η ενημέρωσή μας  ξεκινά 1. από τα «χτεσινά» γιατί αυτά προσφέρονται για σχολιασμό και 2. από τα «εντυπωσιακά», έστω κι αν αυτά είναι νεκροί, κατολισθήσεις, σκάνδαλα, βιασμοί και άλλα τρομερά και δυσάρεστα. 

Ολοκληρώνω: Μπορεί κι εγώ αν έκανα ακόμα ραδιόφωνο και τηλεόραση να ήμουν υποχρεωμένος να συνταχθώ με το πνεύμα της εποχής. Και να ξεκινήσω το δελτίο ή την εκπομπή μου με τον πατέρα Αντώνιο και την πρεσβυτέρα, την Πισπιρίγκου, τον Μίχο και τις άλλες παρόμοιες, σημαντικές αλλά καθόλου καινούργιες υποθέσεις ή και με τους καυγάδες στο GNTM  και τα φάλτσα του Κοκλώνη στο Just the two of us. Αλλά - πηγαίνοντας στην ηλεκτρονική δημοσιογραφία των ιστότοπων-  να αναλύω  πρωί-πρωί  τα εξής:

- Αυτός είναι ο συνταγματάρχης ληστής - Τζογαδόρος, ίσως έχει «βάλει χέρι» σε λεφτά του στρατού. Συνταγματάρχης σε αστυνομικούς: «Έκανα ληστείες για να ξεχρεώσω τους τοκογλύφους» είπε. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο 53χρονος είχε κάνει  δύο ληστείες, -μία στη Νέα Σμύρνη και μία στο Παλαιό Φάληρο.

- Αμίλητη, με κούτες και τσάντες στα χέρια έφυγε από την Κιβωτό η πρεσβυτέρα σήμερα. Το περιβάλλον του πατέρα Αντωνίου και οι δικηγόροι καταγγέλλουν ότι οι αρχές άλλαξαν τις κλειδαριές, χωρίς να τους επιτρέψουν να πάρουν ούτε τα προσωπικά αντικείμενά τους.

- Καταπέλτης η Εβελίνα Παπούλια στη δίκη Φιλιππίδη: «Μου έδειχνε τα γεννητικά του όργανα, προσπάθησε να μου βάλει χέρι”.  Χυδαιότητα, εξουσιομανία, υστερία είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που απέδωσε στην προσωπικότητα του Πέτρου Φιλιππίδη η ηθοποιός Εβελίνα Παπούλια. «Με προκαλούν για να δουν το οξύθυμο του χαρακτήρα μου», υποστήριξε ο Πέτρος Φιλιππίδης

- Συνεχίζεται η ταραχή στο Twitter για τα χλιδάτα ρούχα της Μποφίλιου στο Λονδίνο. «Παλεύουμε τον "κακό καπιταλισμό" στο Κομουνιστικό Λονδίνο. Σινιέ και στην πένα, βεβαίως, βεβαίως» . Αλλά  ακόμα και το «Αν φοράει κάποιος κουστούμι και γραβάτα πρέπει να είναι δεξιός κι αν είναι αριστερός πρέπει να φοράει αμπέχωνο;» που αναρωτιούνται πολλοί θαυμαστές της.

Δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήμουν στην «από εκεί» πλευρά. Ξέρω όμως ότι τώρα που πλέον είμαι από την «από εδώ πλευρά», έχω το δικαίωμα να λέω τουλάχιστον τη γνώμη μου χωρίς να κινδυνεύω με απόλυση. Και να βλέπω και να ακούω  Μ.Μ.Ε.  που προβάλλουν τα σοβαρά ΣΗΜΕΡΙΝΑ θέματα. Αυτά που ο θεατής ή ακροατής ΔΕΝ ξέρει.

Χωρίς να κατακρίνω τη σημερινή κατάσταση, μπορώ να πω ότι δεν μού αρέσει. Απλώς.

Έλα ντε! Και θα βάλω άλλη μια παράμετρο: Έχουν σημειωθεί γκαφατζήδικες συμπεριφορές, απρόσεκτες δηλώσεις, άστοχες ενέργειες από κυβερνητικά στελέχη, κάτι που έχω κι εγώ σημειώσει σε επανειλημμένα άρθρα μου. Και «στο καπάκι», οι αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις μόνον άνοδο της Νέας Δημοκρατίας δεν δείχνουν παρά τα όσα καλά γίνονται, αναγγέλλονται ή προγραμματίζονται. Αντίθετα. Ενώ το κυβερνητικό κόμμα συνεχίζει να προηγείται και η δημοτικότητα του κ. Μητσοτάκη υπερτερεί της δημοτικότητας των άλλων αρχηγών, τα νούμερα δεν νομίζω να ικανοποιούν τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση. Ούτε να τους καθησυχάζουν. Χρειάζονται δράσεις και αποφάσεις

Μέσα σ΄ αυτή την κατάσταση που «δείχνει»  πολύ δύσκολο και επώδυνο  χειμώνα για τα νοικοκυριά μέσου ή χαμηλότερου εισοδήματος, έχει ξαναρχίσει να διαφαίνεται στον «άμεσο» ορίζοντα μια τάση «προώθησης» της ιδέας πρόωρων εκλογών ( κάποια δημοσιεύματα μάλιστα μιλούσαν και για ΠΟΛΥ πρόωρες, ίσως και τον Ιανουάριο). Κι αυτό τη στιγμή που πολύ πρόσφατα, ο Μητσοτάκης  επανέλαβε την πρόθεσή του να κάνει εκλογές στο τέλος της τετραετίας.

Αν ισχύει κάτι τέτοιο, μού έρχεται στο νου η γνωστή ,λαική φράση «Που πας ρε Καραμήτρο;» Εάν λοιπόν πράγματι ο Μητσοτάκης βρίσκεται σε φάση απόφασης για πρόωρες ώστε να αιφνιδιάσει  αλλά επιμένει να λέει ότι οι εκλογές θα γίνουν μετά το Μάιο ( προφανώς για να μπερδέψει τους αντιπάλους) τότε θα πρέπει να περιμένουμε  σοβαρά πράγματα. Πολύ σοβαρές πρωτοβουλίες, πολύ σοβαρές εξαγγελίες, ανακοινώσεις που να κάνουν «μπαμ» αλλά και αναδιάρθρωση του κυβερνητικού ιστού με άλλους ανθρώπους που θα εμπνέουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Ψηφοδέλτια κύρους και εμπειρίας και απήχησης. Όχι απλώς «ανανεωτικό πνεύμα», «νέες ιδέες» και «υποσχέσεις για το μέλλον».

Προ ημερών διάβασα ότι «επιστρέφουν» στα ψηφοδέλτια ο Δημήτρης Αβραμόπουλος και ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος. Η σοβαρότητα και εμπειρία τους  είναι αναμφισβήτητη. Μακάρι να θυμηθεί και να «ξεθάψει» κι άλλους ο κ. Μητσοτάκης. Κι όχι μόνο πρόσωπα της ευρύτατης δημοσιότητας όπως η κ. Παλιοσπύρου, η άτυχη αυτή γυναίκα που πέρασε μια τραγωδία. Ή κάποιος δημοφιλής ποδοσφαιριστής ή μπασκετμπολίστας. Καλοί όλοι αυτοί.  Αλλά όχι ΜΟΝΟΝ αυτοί.

Βέβαια, όπως ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης είπε, μόνον αυτός αποφασίζει ποιος θα είναι και ποιος δεν θα είναι υποψήφιος. Ορθώς. Κι αν είναι ευχαριστημένος από τις επιλογές του το 2019, ας πάει σε πρόωρες στηριζόμενος μόνο σ αυτές. Κι αν πιστεύει ότι του δίνουν πόντους οι δηλώσεις περί του ότι η Ελλάδα γίνεται παγκόσμια ενεργειακή δύναμη  και  πρώτος τουριστικός προορισμός στον κόσμο, πολύ φοβάμαι ότι οι πρόωρες εκλογές θα τον φέρουν πιθανότατα στην πρώτη θέση αλλά αυτοδύναμη κυβέρνηση δεν θα κάνει, ούτε θα μπορεί να καθορίζει τη σύνθεση μιας πολυκομματικής κυβέρνησης.

Και η Ελλάδα του 2023 για να ελπίζει σε κάτι καλύτερο, θέλει και χρειάζεται αυτοδύναμη κυβέρνηση. Που με τα σημερινά δεδομένα, μόνο η Νέα Δημοκρατία μπορεί να σχηματίσει.

Μέχρι στιγμής, επεμβαίνει η δικαιοσύνη παρουσιάζονται μάρτυρες και πληθαίνουν  οι καταγγελίες που όλοι καταλαβαίνουμε ότι οδηγούν σε αποδόμηση, σε χλευασμό, σε  δαχτυλοδειχτούμενους «ενόχους». Και τελικά, σε καταστροφή. 

Προσωπικά, δεν ξέρω τίποτα. Κανέναν δεν μπορώ να  καταγγείλω, κανέναν να καταδικάσω αλλά και κανέναν  να αθωώσω. Δεν έχω στοιχεία. Μένω  έκπληκτος ακούγοντας τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη κ. Θεοδωρικάκο περίπου να κηρύσσει ένοχο τον πατέρα Αντώνιο και την Κιβωτό λέγοντας ότι : «Ο Νόμος είναι Νόμος και ισχύει για όλους. Χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς διακριτική μεταχείριση, όποιος κι αν είναι ο θύτης, όποιο και αν είναι το θύμα». Τα λόγια του είναι σωστά. Η σπουδή του να τα εκστομίσει λανθασμένη.

Τι θα κάνουμε; Θα διαπομπεύουμε καθημερινά τον πατέρα Αντώνιο; Θα αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να κάνει το καθήκον της;  Ή θα σταυρώσουμε  τον ιερέα για «να τελειώνουμε;». Η ευκολία που φτάνουμε σε συμπεράσματα είναι χαρακτηριστική.

Γνώρισα τον πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου,4-5  χρόνια μετά τη χειροτονία του, σε ένα σχεδόν «φτωχικό» γραφείο, σ΄ ένα μικρό δρόμο, στην ενορία του Αγ. Γεωργίου Ακαδημίας Πλάτωνος, στον Κολωνό. Ήταν 2003, εγώ ήμουν απλός νομαρχιακός σύμβουλος της Αθήνας, ενεργός δημοσιογράφος και συνεργάτης του Οργανισμού «Αθήνα 2004». Κάτοικοι της περιοχής του Κολωνού μου πρότειναν να τον επισκεφθώ μήπως μπορέσω, με όποιον τρόπο ήταν δυνατόν, να τον βοηθήσω στο έργο του, στην προσπάθειά του να «στήσει» και να οργανώσει μια «Στέγη» για άπορα, κακοποιημένα, εγκαταλελειμμένα  παιδιά, κυρίως  προσφυγόπουλα που δεν είχαν πού την κεφαλήν κλίναι. 

Φυσικά και τον επισκέφτηκα, στην «ταπεινή» του έδρα, σε μια περιοχή πολύ δύσκολη, ένα δημιουργημένο γκέτο στο κέντρο της πόλης, με συμμορίες, διακίνηση ουσιών, πληθυσμό με προβλήματα βιοπορισμού, παιδιά χωρίς οικογένεια, μές τους δρόμους και με μια «ομάδα δράσης» χωρίς πόρους παρά μόνο την καλή τους διάθεση. Και με καλό σκοπό μόνο. Προσπάθησα να τον βοηθήσω όσο μπορούσα. Και σιγά-σιγά, το ίδιο έκαναν κι άλλοι πολλοί. Και ιδιώτες και εταιρείες και φιλάνθρωποι. Μέχρι Τηλεοπτικός Μαραθώνιος «στήθηκε» για να ενισχυθεί το έργο της Κιβωτού.

«Κάποιες»  πληροφορίες μιλούν για «κάποια» άτομα που πήγαν αρκετά αργότερα στην Κιβωτό για να βοηθήσουν, σε μια εποχή που η Κιβωτός  μεγάλωνε και μεγάλωνε και μεγάλωνε. Μπορούσε ο πατέρας Αντώνιος να το διαχειριστεί αυτό το μεγάλωμα; Κι αν δεν μπορούσε τι να έκανε; Να το εγκατέλειπε; Όπως δείχνουν τα πράγματα, η κατάσταση είχε ξεφύγει από τα χέρια του ιερέα και της συζύγου του. Και – αν πιστέψουμε τις καταγγελίας- οι επεκτάσεις οδήγησαν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Σε μιαν επίσκεψη που του είχα κάνει,  ως βουλευτής πλέον, το 2006, δεν μού έκρυψε ότι όσο προχωρούσε, οι απειλές και οι επιθέσεις γίνονταν καθημερινό φαινόμενο γιατί δεν ήταν  ευπρόσδεκτος στην περιοχή ούτε εκείνος, ούτε βέβαια το εγχείρημα του. Δεν μού «ανοίχτηκε». Αλλά ήταν προβληματισμένος. Ο πατέρας Αντώνιος είχε γίνει πλέον γνωστός, κυρίως από δημοσιεύματα και ρεπορτάζ στην τηλεόραση. Η δραστηριότητα της Κιβωτού επεκτεινόταν  και πέρασε στην  εξ’ ολοκλήρου μέριμνα και προστασία τους. Ο  πατέρας Αντώνιος μπόρεσε  να απευθυνθεί σε ένα ευρύ κοινό και να ενημερώσει για το όραμα του.

Το θέμα είναι πλέον τεράστιο. Και δεν ξέρω αν δικαίως ή αδίκως έχει γίνει αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχουν οι καταγγελίες για κακοποίηση, σεξουαλική και φυσική. Αν τα ‘ήξερα και δεν μιλούσε ή αν δεν είχε ιδέα –όπως είπε- δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω. ΑΝ όμως είναι άδικες;

Δυστυχώς δεν μπόρεσα να μάθω άλλες πληροφορίες, λες και η είδηση που δημοσιεύτηκε στον τύπο δεν άξιζε περισσότερων λεπτομερειών. Πέρασε, έτσι, «στο ντούκου» . Είκοσι χρόνια οδηγούσε παράνομα. Κι ευτυχώς που δεν του έτυχε κάτι σοβαρά, ευτυχώς που δεν προκάλεσε δυστύχημα.

Ομολογώ ότι περίμενα ότι αυτή η είδηση θα είχε πάρει μεγάλη έκταση στα ηλεκτρονικά τουλάχιστον ΜΜΕ αλλά και στην τηλεόραση που τα ψάχνει αυτά. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Ποιος ξέρει γιατί. Υπάρχει κάποιος λόγος; Ποιος ήταν αυτός ο κύριος , ποιος του είχε πει ότι έχει το δικαίωμα να είναι πάνω από το νόμο; Οι «περιπέτειες» κάποιων μοντέλων και κάποιων τραγουδιστών και οι τσακωμοί στα τηλεοπτικά παράθυρα βέβαια έχουν =και είχαν- την τιμητική τους. Πως έφτασαν όμως τα πράγματα σ αυτό το σημείο; Μία η απάντηση: Ουδείς ενδιαφέρεται να κάνει σοβαρό έλεγχο.

Λέμε και γράφουμε καθημερινά ότι « Δεκάδες είναι οι ζωές που χάνονται καθημερινά στην άσφαλτο, λόγω της ασυνείδητης συμπεριφοράς κάποιων οδηγών, οι οποίοι δείχνουν προκλητική αδιαφορία για τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας». Δηλαδή πρέπει ένας ασυνείδητος οδηγός να σκοτώσει ή να προκαλέσει σοβαρό ατύχημα για να ελεγχθεί και να τιμωρηθεί; Ένας αδιάφορος και αντικοινωνικός οδηγός που έχει στερηθεί του διπλώματός του –ποιος ξέρει γιατί-  και επί 20 χρόνια οδηγεί χωρίς άδεια ΔΕΝ είναι φόβος και τρόμος και απειλή;

Υπάρχουν άγνωστες λεπτομέρειες που δεν αποκαλύπτονται. Η ηλικία του, το είδος των παραβάσεων που έχει κάνει και πάνω απ΄όλα,  το όνομά του, το επάγγελμά του και οι σχέσεις του με «κάποιους», η κοινωνική του θέση και συμπεριφορά και η εν γένει «διαγωγή» του. Γιατί ένας τέτοιος ασυνείδητος άνθρωπος που οδηγεί χωρίς δίπλωμα  επειδή «βιάζεται» και δεν έχει «υπομονή όταν οδηγεί» ,  είναι πολύ πιο επικίνδυνος από κάποια «πειραγμένα μυαλά» που κάνουν «κόντρες» στην παραλιακή. 

Κάποια στιγμή, όπως διάβασα, ο συγκεκριμένος κύριος καταδικάστηκε σε ένα μήνα φυλακή. Μπήκε όμως φυλακή; Και για ποια παράβαση καταδικάστηκε;  Όχι πάντως  επειδή  έχει περιφρονήσει απροκάλυπτα τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, εκθέτοντας σε κίνδυνο τους υπόλοιπους χρήστες του οδικού δικτύου.